Terug in Nederland

Terug in Nederland... tenminste één van ons. Zsolt is nog aan het fietsen in Nieuw Zeeland en ik ben terug gevlogen naar Nederland. En dat is toch wel weer even wennen. Niet alleen is het hier een stuk kouder, maar het is ook raar om hier zonder Zsolt te zijn. De afgelopen tien maanden zijn we bijna altijd samen geweest en nu zitten we letterlijk aan de andere kant van de wereld. Zsolt heeft besloten dat hij nog even door wilde fietsen, en ik geef hem groot gelijk, maar ik mis hem wel. Bovendien is het veel verstandiger om in het begin van de lente terug te komen dan half januari. Maar het is wel leuk om al mijn familie en vrienden weer terug te zien. Eindelijk weer gewoon te kunnen praten in plaats van alles via de computer te laten gaan. 

De afgelopen maanden heb ik een droom waargemaakt. En ik heb er van genoten. Wat vond ik het mooiste land, het leukste stuk, het spannendste? Deze vraag wordt me vaak gesteld, maar vind ik heel lastig om te beantwoorden. We hebben zoveel meegemaakt, gezien, gedaan en eigenlijk weinig negatieve dingen. Het zwaarste vind ik eigenlijk nog het terug komen. We hebben nergens problemen ondervonden met de visa, geen enge mannen ontmoet die ons wilde vermoorden, geen dieren gezien die ons wilde oppeuzelen en onze fietsen hebben het ook bovenverwachting goed gedaan. Want zeg nou zelf, 3 lekke banden en zes kapotte spaken op elfduizend km is best een goed gemiddelde. Dat is maar anderhalve lekke band per persoon, oftewel twee voor Zsolt en één voor mij. (Kleine update vanuit Nieuw Zeeland, Zsolt heeft het voor elkaar gekregen in de week dat hij zonder mij op pad is twee lekken banden te krijgen en een spaak te breken... ).

Uiteindelijk dus weinig negatiefs en veel positiefs. En wat nou het leukste was...?

• Duitsland met zijn lekkere bakkertjes, goede fietspaden en verstaanbare mensen?
• Fietsen langs de Donau route en genieten van de vele autoloze wegen, de schitterende natuur en de mooie steden?
• Uitgenodigd worden bij de moeder van een vriendin van de vriendin van de zoon van een oud klasgenoot van Zsolt en daar een geweldige dag hebben en samen Pasen vieren?
• Onze vijfdaagse 'cruise' van Bulgarije naar Georgië en ons kostelijk vermaken met het kijken naar de vogeltrek, rampenoefeningen (die op zich zelf een ramp waren, gelukkig was het een oefening) en kakkerlakken vangen?
• Een vriend die ons helemaal in Georgië komt opzoeken om samen een week te fietsen? 
• Een warm welkom in Azerbeidzjan door Ayshan?
• Baku verkennen samen met de plaatselijke fietsclub (wat nou verkeersregels, als je maar met genoeg fietsers bent gelden die niet meer :) ?
• Watermeloen eten in de woestijn in Kazachstan met een Zwitser. Dan alle twee de verkeerde weg nemen en een automobilist die stopt en zegt dat we op de verkeerde weg zitten. Hoe weet hij dat eigenlijk? Maar hij had wel gelijk?
• Verdwalen in de woestijn en uiteindelijk de nacht doorbrengen bij een oude ondergrondse moskee?
• Samen met twee andere wereldfietsers in het 'peloton' Oezbekistan doorkruisen en de oude zijderoute steden bekijken?
• Een rondreis maken met mijn zus en haar vriend in Kirgizië rond Issyk Kul? 
• In de steppe in Kazachstan fietsen zonder enig teken van menselijk beschaving om je heen behalve een zandpad en dan een SMS krijgen om je een fijne verjaardag te wensen?
• Wedstrijd cognac drinken met twee russen net voor de grens met China? Gelukkig hadden we nog een dag spelling voordat we Kazachstan weer moesten verlaten. (De Russen hebben gewonnen... denk ik toch ... weet de afloop niet meer zo goed)?
• Door twee studenten in een 'kleine' Chinese stad (slecht 4 miljoen mensen) rondgeleid worden en op zoek naar het politiebureau om ons visum te proberen te verlengen?
• Ons te pletter fietsen in de Chinese rijstvelden, maar wat een uitzicht?
• Slapen in viersterren hotels omdat vrienden van te voren bedacht hadden dat we dat wel konden gebruiken na maanden in een tentje slapen? Bedankt nog :)
• Vanuit de boomhut de gibbons op je heen zien slingeren?
• Twee uur lang zwoegen om uiteindelijk twee afdalingen en zes km verder en 600 meter hoger een lift aan te nemen? Dan vielen die rijstvelden nog goed mee.
• Ons onderdompelen in de meditatie en yoga in Cambodja?
• Achterna gezeten worden door bloedzuigers in de jungle van Cambodja?
• Genieten van een echt bounty eiland, inclusief witte stranden, blauw water, zon en cocktails?
• Onze eerste koningsdag meemaken in Bangkok?
• Samen met mijn ouders rondtrekken in Nieuw Zeeland, het land van "The Lord of the Rings"?
• Zwemmen tussen in een school van 300 dolfijnen? (Zsolt toch, ik heb veilig vanaf de boot gekeken)
• Opgewacht worden op Schiphol om half zeven 's ochtends door 'mijn' Belg? 

Een koude start maart 2013

Onze mede weg gebruikers

Samen met William In Georgië

Fietsen door Kazachstan

Oezbekistan in het 'peloton'

In de nachttrein in China, fietsen heeft toch echt mijn voorkeur.

Stofhappen in Laos

Tussen de gibbons slingeren

Cultuur opdoen in Cambodja, Angkor Wat met Marc

Met mijn ouders in Nieuw Zeeland

Vogeltjes kijken, en fotograferen :

Cruise in Doubtful Sound

Zeehondenpups kijken

 

Zwemmen met dolfijnen

Springende dolfijn :)

 Kortom, ik weet het niet zo goed. En elke keer bedenk ik weer andere dingen .We hebben ons in ieder geval prima vermaakt. Bedankt iedereen voor het meeleven en de leuke berichten. Vrees dat ik veel reacties op het blog pas in Nederland heb gelezen. Blijkbaar werkt het tablet toch niet zo ideaal, kreeg niet alles door.
Maar bovenal wil ik Zsolt bedanken dat hij samen met mij dit avontuur is aangegaan. Dat we ons niet hebben laten tegen houden door praktische bezwaren en ook de weemoedigheid die soms overviel aan hebben gekund. En waar dat in het gedicht 'Het Huwelijk' van Willem Elsschot waar ik deze blog mee begon het een goed teken was dat hij zijn droom niet heeft verwezenlijkt, ben ik blij dat wij het wel hebben gedaan.

Tijd voor nieuwe dromen,
En om iedereen weer te zien,
En een baan te vinden,
En een huis,
En 14000 foto's uit te zoeken,
En over twee maanden Zsolt op te gaan halen op Schiphol!

Iris

Hariharalaya

17 december, inmiddels een week in Nieuw Zeeland. Tijd gaat snel.
Vorige maand zaten we nog in Cambodja waarvan ik drie weken in een yoga- meditatiecentrum heb verbracht. We hadden besloten, na zeven maanden van rondtrekken, om wat langer op een plek te verblijven. Samen een week yoga en daarna nog twee weken alleen, omdat ik dat even nodig had. Zeven maanden dag in dag uit alles samen doen is voor mij, die gewend was om alles alleen te doen, erg wennen. De spanningen liepen soms hoog op en dan ga je onredelijk worden, je defensief opstellen. In de meeste gevallen is het een kwestie van duidelijke communicatie, maar dat is er vaak niet meer bij als je dicht slaat of onredelijk bent.
Daarom had ik ook besloten om eerst maar eens aan mezelf te gaan werken, lichamelijk en geestelijk, yoga en meditatie.
Ik ben blij dat ik die stap heb genomen en dat Iris mij die ruimte gaf. Het was voor haar ook wat makkelijker omdat een vriend naar Cambodja kwam met wie ze twee weken het land heeft kunnen bezichtigen.
Voor mij was het twee weken aan mezelf 'hard werken'.  Uiteindelijk werd het voor mij erg duidelijk wat mijn tekortkomingen waren. Klinkt misschien erg cliché maar het was terug te voeren naar mijn jeugd. Details laat ik maar achterwege.
Ik heb veel steun gehad van bepaalde mensen bij Hariharalaya, yogacentrum, waar ik ze ook zeer dankbaar voor ben. Ook dat het duidelijk is dat je niet alles alleen hoeft te doen. Dat het oké is om hulp te vragen als je met iets zit.
Het waren voor mij dan ook drie zeer waardevolle weken, waarbij ik veel heb geleerd en ook met heel veel plezier yoga en meditatie heb gedaan, wat ik trouwens nog dagelijks ben blijven doen, tot op heden.
Maar, zoals ik al begonnen ben met schrijven, zitten we nu al iets meer dan week in Nieuw Zeeland. Een andere droom die voor mij nu ook werkelijkheid is geworden. Een tocht van vijf weken om Zuider Eiland. Inmiddels al veel gezien. Een deels door de aardbeving verwoestte Christchurch van een aantal jaren geleden, Lake Tekapo waar we de sterrenwacht hebben gezien, door naar Dunedin, deels via kleine wegen, waar we op een schiereiland vele vogelsoorten tegenkwamen zoals de albatros die hier ook broeden en zeeleeuwen op het strand. En natuurlijk niet te vergeten het prachtige natuur. Zeer de moeite waard. Het was wel even wennen t.o.v. de Aziatische landen wat het weer en de prijzen betreft. Stuk duurder en een graadje of 15-20 frisser (soms koud).
Na NZ heeft Iris besloten om terug te gaan naar NL. Ik daarentegen blijf nog een aantal maanden (hopelijk) in de zon. Nog een extra vijf weken in NZ om Noorder eiland te bezichtigen en daarna terug naar Cambodja voor een maand om verder te gaan met m'n yoga- en meditatie oefeningen, waar ik veel baat bij heb en met veel plezier doe. En het eten in Cambodja is veel lekkerder dan elders ☺
Tot de volgende mail.

Zsolt

Cambodia

Een blog schrijven is duidelijk niet onze grote hobby, vooral niet als er zoveel mooie dingen te zien zijn. En er is hier genoeg te beleven. Maar nu we op het punt staan Cambodja te verlaten toch nog een blog om de mensen die willen een beetje mee te laten genieten, en misschien een klein beetje jaloers te maken :)

Na Laos zijn we Thailand in gefietst. Wat een verschil, en dan heb ik het vooral over de wegen. Veel vierbaans autowegen - en die zijn niet leuk om te fietsen. Daarom er voor gekozen om een aantal treinen te nemen - en die zijn wel leuk - en extra lang gekampeerd in Khou Yai, een nationaal park.

In het park hebben we niet heel erg veel groot wild gezien. Maar ik weet niet of ik dat heel erg vond. Het was namelijk al spannend genoeg om in het donker door het park te fietsen. En rond onze tent zaten genoeg apen, herten en vreemde vogels  die tezamen met de oerwoud geluiden ons hebben doen genieten

Groep gibbons die gevolgd werden door een ecoloog en die wij toevallig tegen kwamen

Bezoek bij de tent

De grens overgang naar Cambodja was eigenlijk heel eenvoudig. Je moet een visum hebben, maar controles zijn er niet echt. Je kan gewoon de grens overlopen. Of fietsen. En als je terug moet om te pinnen, geen probleem, ze controleren toch niet.

Fietsen die de grens over gebracht worden. Zou het een reden hebben dat de bescherming bestaat uit bier verpakkingen?

Cambodja was weer fijn om te fietsen, veel kleinschaliger, kleine wegen, veel landbouw en visserij langs de weg en de wegen waren niet eens heel slecht. 

In Cambodja aangekomen zijn we bijna direct naar een yoga en meditatie centrum gegaan waar we de eerste week samen ons best hebben gedaan om lichaam en geest wat soepeler te krijgen. De yoga beviel me goed, en het vroege opstaan had ik ook geen problemen mee. Maar het stilzitten voor de meditatie is iets anders. Het lijkt niet lang, 25 minuten niet bewegen, en voor de tv lukt dat best, maar het was voor mij bijna onmogelijk. En als het al een keer aardig lukte kwam er op eens een mug langs...

Ik vond het dan ook niet heel erg om na een week weer verder te gaan. Al ben ik blij dat ik er een wel geweest ben. Zsolt heeft echter meer geduld dan ik en had al eerder besloten dat hij langer wilde blijven. En dat was ook wel weer spannend, na zo lang samen gereisd te hebben elkaar twee weken lang niet zien. 

Ik ben toen samen met Marc, een vriend die ons op kwam zoeken twee weken door Cambodja gaan reizen (met het openbaarheid, ook wel lekker). Dus terwijl Zsolt zijn lichaam in rare bochten wrong en zijn geest pijnigde hebben wij de toerist uitgehangen. 

Na een rustige, en vooral regenachtige start in Battambang zijn we door gegaan naar Phnom Penh waar we ons verdiept hebben in de trieste geschiedenis van het land. Ongelofelijk hoe het zo ver kan komen dat bijna de helft van de bevolking (drie miljoen van de acht miljoen inwoners) omkomt door de eigen regering. Of wel door honger of bruut vermoord zoals we gezien hebben op een van de killing fields. 

Je kan je haast niet voorstellen daar een volk wat zoveel heeft meegemaakt zo vrolijk is. Iedereen lacht op straat en of je nu ja of nee zegt op een van hun vragen (tuk tuk? Massage? Dinner? Ticket? Silk?) ze blijven aardig en je wordt netjes bedankt.

Na de jungle van de stad zijn we de groene jungle van Chi Pat gaan bezoeken. Hier hebben we lekker gewandeld, in hangmatten geslapen, onder watervallen gezwommen en gerend om de bloedzuigers voor te blijven. Wat onmogelijk is, dus om de tien minuten even stoppen om al die wormpjes te verwijderen en dan snel verder. Want als je stil staat zie je ze al op je af komen rennen. En ik verdenk ze er zelf van dat ze springen als je even niet kijkt... Wat zijn die beesten snel... Maar wel slim. Eerst verdoven ze je zodat je niets voelt en dan maar zuigen. Gelukkig brengen ze geen enge ziektes over :)

Na de jungle tijd voor het stand. En ja, het zand is echt zo wit als in de reclame en de zee zo blauw. En het water warm. Tenminste als je niet te lui bent om een stukje van het dorpje af te lopen. En omdat we ook nog al het geluk van de wereld hadden kwamen er mensen niet opdagen en sliepen wij in een boomhut op het strand zo ver van het dorpje dat we zo goed als een privé stand hadden. We klagen niet :)

Onze boomhut, of eigenlijk die van de buren. Die van ons lag zo verscholen dat je hem alleen vanuit zee kon fotograferen, wat ik toch niet aandurfde met mijn nieuwe camera

En toen was het al weer tijd om Zsolt wakker te schudden uit zijn meditatie en met z'n drieën nog een week Siem Reap te bezoeken. En dan natuurlijk met name de tempels. Hier alvast een voorproefje. De rest volgt later als de foto's uitgezocht zijn en ik geen tassen moet inpakken. Want morgen weer vroeg op om te fietsen. Bangkok, here we come!

Laos

Inmiddels 18 dagen (en als ik mijn verhaal af heb al langer) in Laos en al veel gezien en meegemaakt. Fietsen op verharde en onverharde, stoffige wegen. Zeker wanneer vakantievierend China, met hun BIG SUV's, ons voorbij scheuren en heel veel stof achterlaten, waarbij wij hoestend en proestend tot stilstaan worden gedwongen. Oja, daarnaast zwaaien ze nog vrolijk naar jou!!! Fietsende toeristen, geweldig. Zeker wanneer er ook nog een club fietsende Chinezen dezelfde richting opgaan. Zij natuurlijk onder begeleiding en zonder tassen, en toch zien we elkaar regelmatig!?
Maar wat een mooi land om te fietsen. De dorpen nog heel basaal met houten huisjes/hutten op palen en vele kinderen die je begroeten. In een wat kleinere stad (of grotere dorp) zie je al wat stenen of betonnen huizen, maar de kinderen even vrolijk groetend. De kosten in Laos zijn vele malen lager dan in China. Zo slaap je regelmatig tussen de vijf en tien dollar in een guest house en betaal je maar een minimum aan eten. Lokaal eten is erg lekker, maar hier geldt ook dat je soms moet aangeven dat het iets minder spicy mag :-)
De fietstocht naar Luang Prabang is erg mooi en heuvelachtig. Eenmaal in LPB was de shock groot. We raakten gewend aan geen of heel erg weinig toeristen. Maar in LPB zag je meer toeristen dan lokale mensen. Het was ff wennen dat je niet meer gade geslagen werd. Wel een gezellig en mooi stadje met aardig wat bezienswaardigheden in en om de stad.
Wat ook een geweldig ervaring was, is met de slow boat, op de Mekong rivier, naar Houayxai varen en dan de gibbon experience meemaken. Het was ooit een illegaal jachtgebied waarbij de stropers omgeschoold zijn tot gidsen en vele dorpen in de omgeving erbij betrokken worden. Hun inkomen wordt betaald door ons, de toeristen, die een kijkje mogen nemen in hun geweldige ''achtertuin'' en maar hopen dat je gibbons (apen) ziet, waarbij wij heel veel geluk hadden. Meteen de eerste dag slingerende en uitrustende apen gezien. Super. Daarnaast hebben ze een stuk of zeven boomhutten die je alleen met ziplijns kunt bereiken. Al lopend en zippend door de jungle kom je aardig aan je trekken :-)
Na LPB gingen we naar Veng Viang. We kregen van iemand te horen dat er een ecofarm was net voor VV. 180 km moest in twee dagen wel lukken, alleen hadden we ons lichtelijk verkeken in de bergen en hoe steil die was. 6 km in twee uur en ruim 500 meter gestegen, waarbij we ook nog twee korte afdalingen hadden, was heftig. Voor het eerst hebben we een lift aanvaard na een steeds vaker houdende rustpauze. Dan zit je in de laadbak met een tweestrijdig gevoel. Met de auto was het nog eens en half uur rijden voordat we op de top zaten. We hadden geen spijt van onze keus.
We bemerken de laatste tijd dat het fietsen steeds moeizamer verloopt. Na een langere rustpauze denk je er weer zin in te hebben, maar eenmaal op de fiets heb je ook het gevoel er een beetje genoeg van te hebben. Je wilt graag wat langer op dezelfde plek blijven, wat vertrouwd is. Niet hoeven zoeken naar een slaapplaats, waar je gaat eten of zelf koken, hebben we wel genoeg eten en drinken mee, etc. Je bent geneigd wat luxer te gaan leven en niet te kijken waaraan je je geld uitgeeft. Niet dat we nu een gat in onze handen hebben, absoluut niet, maar we willen ook niet elke dag in een rijstkorrel of een pasta bijten :-)
De ecofarm voor Vang Vieng bleek een juiste beslissing geweest te zijn. Ten eerste omdat het op een rustig gelegen plaats ligt, daarnaast heb je alles vers en erg lekker en ook omdat VV aardig vol zat met toeristen en vele restaurants met westers verkopende maaltijden! Niet dat ik vies ben van westerse maaltijden, maar de lokale maaltijden smaken toch het best.
We hebben op de boerderij twee ochtenden meegeholpen met het schoonmaken van de geitenhokken, het voeren en melken van de geiten. Dat laatste ging nogal moeizaam aangezien mijn handen te groot zijn :-) Moet toch een excuus zoeken!!! Maar wat er na wat handelingen overblijft, geitenkaas, is toch wel één van de lekkerste dingen die ik tijdens mijn reis heb gegeten. WOW!
Na VV doorgefietst naar Vien Tiane, hoofdstad van Laos. Nationale feestdag meegemaakt waarbij het erop leek alsof half Laos zich in de hoofdstad begaf. Erg gezellig maar ook te druk, dus de volgende dag door naar Thailand. De grensovergang bleek hier ook erg gemakkelijk en soepel te gaan zonder er zelfs iets voor te betalen. Ff en formulier invullen, aan de beambte overhandigen, een stempel in je paspoort, klaar! :-)

Inmiddels begeven we ons al op dag 25 (Thailand) waarvan we 3 volle dagen in een nationale park (Khao Yai) hebben geslapen. Schitterende park met veel wild life, zoals herten, apen (gibbons en makaken), vele vogel soorten, grote hagedissen, stekelvarkens en olifanten (helaas niet gezien) en natuurlijk verschillende watervallen. Het was wel weer regelmatig klimmen en dalen maar in veel gevallen zeker de moeite waard. Goed voor de beenspiertjes, zal ik maar zeggen :-)

Mijn dank nog aan Alex en Melvin van KL 2000 fiets shop. De fietsen doen het nog steeds geweldig. Remblokken na ruim 9500 km nog steeds niet hoeven te vervangen, kettingen pas één keer en de noodspaken waren toch een uitkomst :-)

Zsolt

Op en neer

Nog twee dagen fietsen en dan zitten we als het goed is in Laos, al kan ik deze blog vast pas posten als we al lang over de grens zijn. (Op de toeristische plaatsen is er dan wel internet, maar wij zijn nu al blij als we een plaats vinden om te slapen, en dan is er maar zelden internet.) Het heeft ons wat moeite gekost, maar we zijn uiteindelijk toch weer op de fiets gestapt. En nu weten we ook weer waarom fietsen zo leuk is, je komt op plaatsen die je anders nooit zou zien, je fietst door mooie natuurgebieden, wordt uitgenodigd bij mensen thuis en ontdekt hoe al die vreemde dingen smaken die je overal ziet. Al is dat laatste niet altijd positief bleek toen ik vanavond voor het avondeten een vreemd uitziende vrucht had aangewezen.
We zijn nu zo zuidelijk dat we volgens mij al in het regenwoud zitten, nou ja, gisteren toch, want toen regende het. Hoe het heet als het niet regent weet ik eigenlijk niet. Wat ik wel weet is dat het woud ook hier overal plaats moet maken voor de verschillende plantages. Nu we in de bergen fietsen zijn de eindeloze tabaksplantages over gegaan van rijst, naar thee en sinds twee dagen ook grote rubber plantages. En tussendoor staat overal maïs. Zelfs hellingen waar volgens mij nog geen geit kan lopen weten ze hier te beplanten. Dat heeft als gevolg dat er overal kleine of grote aardverschuivingen zijn. Al wordt een deel ervan ook veroorzaakt door de aanleg van de wegen, die de Chinezen zo weten aan te leggen dat je steeds op en neer gaat tussen de 300m en 2000m NAP als je pech hebt en tussen de 500m en 1200m NAP als je geluk hebt. Waarbij je om de zoveel tijd door de modder of een rivier moet fietsen omdat de natuur zich niet laat dwingen door de mens. En stiekem vind ik dat best wel leuk.
Hoe verder we naar het zuiden reizen, hoe opener de mensen zijn. Er zijn veel meer mensen die je groeten en minder mensen die je aanstaren en in een beschaamd gegiechel uitbarsten als iemand toch iets durft te zeggen. Waardoor dat komt weet ik niet, maar mogelijk komt het doordat in het zuiden veel meer minderheden zijn en minder Han-Chinezen. Deze bevolkingsgroepen zorgen in ieder geval voor een vrolijker beeld want met name de vrouwen lopen nog in klederdracht rond.

Zoals verwacht zijn we ondertussen al in Laos aangekomen. Wat heerlijk om weer brood te kunnen eten, met mes en vork te eten en overal kinderen te zien die uitgelaten rondrennen. Ook de houten huizen zijn heel mooi om te zien. Jammer alleen dat de drie woorden chinees die ik ondertussen bijna als een volleerd chinees kon uitspreken niet meer bruikbaar zijn (evenals het briefje waarop staat dat ik vegetariër ben en geen vlees, vis of kip eet). Maar ik kan alweer hallo zeggen in het Laos. Maar dat is ook wel makkelijk omdat iedereen je dat toeroept :-)
Nog een ander voordeel is dat Laos niet zo moeilijk doet met internet. We kunnen dus eindelijk weer zelf op ons blog en op picasa om foto's te uploaden. Binnenkort dus ook weer foto's. Heel veel foto's. Sorry als het er iets te veel zijn en we geen mooie selectie maken. Maar het is voor ons ook meteen de manier om te voorkomen dat we alles kwijtraken als iemand opeens bedenkt dat hij of zij onze spullen toe wil eigenen.

Iris

3 september, Leshan
We zijn al bijna drie weken onderweg in China en net aan 400 km gefietst van de 3000. Niet veel dus. Maar daar komt verandering in als we morgen (4 september) onze lang verwachte verlenging mogen ontvangen. We waren namelijk al een beetje in de stress vanwege de duur van ons visum. Visum tot en met 15 september en we willen nog zoveel zien. Nu we tot 16 oktober de tijd hebben kunnen we het iets rustiger aan doen, alhoewel het nog steeds 2000km is naar de grens met Laos. Hierover later meer.
Zoals hierboven beschreven hebben we dus te veel met de trein en bus moeten reizen. Wel een aparte ervaring maar je begeeft je wel bijna alleen maar in de steden (volgens de Chinezen is een stad met vier miljoen inwoners een kleine stad!!). En zoals iris terecht schreef, maar hopen dat de fietsen (schadevrij) aankomen. Helaas was dit bij de laatste treinrit niet het geval. Toen we onze fietsen in Chengdu gingen ophalen bleek mijn voorrem behoorlijk verbogen te zijn. Gelukkig liep er nog iemand rond die wat Engels sprak en veel voor ons geregeld heeft. Het postorderbedrijf zou dit helemaal in orde maken. Ondertussen begaven we ons in een super leuk hostel waar van alles te doen was en/of geregeld kon worden. Zo zijn we naar een theater voorstelling geweest (changing Faces), hebben we een fietstocht door de stad gehouden, zijn we de pandas gaan bezichtigen en zijn we op 'jacht' geweest voor schone brandstof voor onze brander. Wel outdoor winkels gevonden met msr spullen, maar brandstof ... Nergens te krijgen. Aangezien in China nergens een camping is en in het wild nergens een plek te vinden is begeven we ons met name in hostels en hotels waarbij we regelmatig flink kunnen afdingen. Met name in hotels lukt dat vrij aardig. Al met al hebben we de afgelopen drie weken maar een keer gekookt, en dat in een vier sterren hotel (Jiayuguan) in de badkamer om te voorkomen dat het rookalarm gaat.
Vanaf Chengdu, nadat mijn fietst in een tweede poging wel in orde was gemaakt, zijn we naar Leshan gefietst. In Leshan dus onze verlenging aangevraagd en de 'Giant Boeddha' bezichtigd. De volgende tegenvaller was, dat onze camera het heeft begeven. Helaas geen foto's van de boeddha en het park, wat echt wel de moeite waard is te zien als je in China bent. Nieuwe camera gekocht met 30% korting (na afdingen).
Wat ons het wel opvalt is dat de meeste mensen heel behulpzaam zijn, erg vriendelijk zijn en geduld hebben. En soms zijn we ook een attractie voor de Chinezen. Dan willen ze met ons op de foto of proberen een praatje te maken met ons, in het chinees :)
Morgen op weg naar Emeishan, een van de vier heilige boeddhistische bergen waar veel tempels en andere bezienswaardigheden zijn.

Zsolt

Treinen in China

We zijn in China! En daar zijn we best wel trots op eigenlijk. Maar ik vind het best een beetje wennen allemaal. Wat een verschil met de afgelopen landen waar we gefietst hebben. De wegen zijn schitterend (al komt dat misschien omdat we alleen nog maar een kaart van China hebben waar alleen de autowegen opstaan, en we hebben dus alleen nog maar op de autoweg gefietst), het landschap is nog steeds heel erg mooi en in weze niet heel anders dan de laatste landen waar we doorheen hebben gefietst en toch is alles anders.
Ten eerste de taal... daar verstaan we helemaal niets van. En niemand begrijpt ons. Na drie dagen lukte het ons pas uit te leggen dat we uit Nederland komen (Ge Lai of zo iets), tenminste, de helft van de mensen begrijpt ons nu. Ik geloof dat ik het Russisch een beetje mis (heb ook besloten dat ik gewoon door ga met Russisch leren... misschien wordt ik er dan nog ooit goed in). Gelukkig zijn er heel veel behulpzame studenten die Engels leren en ons willen helpen. Zo hebben we gister de hele dag met twee vrienden door Urumqi gelopen nadat een van hen ons had geholpen met de volgende treinkaartjes proberen te bemachtigen (en dit keer geen staanplaats maar een zitplaats). Het is heel fijn dat er zoveel mensen zijn die willen helpen, maar het geeft ook een beetje een machteloos gevoel, alleen is het echt heel moeilijk om iets voor elkaar te krijgen. Ik probeer me er maar bij neer te leggen maar kijk stiekem toch een beetje uit naar het eerst volgende land waar de taal weer normaal te leren is.
Het eten aan de andere kant bevalt mij uitstekend. Niet dat het eten in de verschillende '-stanen' niet goed was, maar echt gevarieerd was het niet, zeker niet voor een vegetarier. Nu is het nog een beetje lastig maar er is wel genoeg keus en ook lekker pittig. Al zal ik na een maand vast genoeg hebben van alle noodles. En ik hoop ook dat het eten met stokjes tegen die tijd wat sneller gaat en minder kramp in mijn vingers oplevert.
We zitten nu nog even in een hostel en dan gaan we weer verder met de trein. En ik mis de fiets. Toegegeven, dat is deels ook uit luiheid, want fietsen is zo veel makkelijker dan uitzoeken waar en wanneer er een trein gaat en dan ook nog een kaartje moeten kopen. Dat alles is nog wel te doen, maar dan zijn er ook nog de fietsen. Onze eerste trein (van Jinghe naar Urumqi voor de liefhebbers die het op de kaart willen opzoeken) was al een heel avontuur. Er werd gezegd dat de fietsen mee konden. Maar toen we voor de trein stonden, tot de nok toe volgeladen zeiden ze doodleuk dat we in moesten stappen terwijl het halletje al helemaal vol stond. Toen de trein al aan het vertrekken was (en weer tot stilstaand gemaand door een vriendelijke conductrice (tenminste dat denk ik toch, mijn Chinees was nog niet zo goed))  mochten de fietsen in het halletje van de slaapcoupe staan. Wij mochten daar helaas niet staan en moesten ons in de overvolle trein nestelen. En we hadden staanplaatsen dus dat werd een lange nacht. Waarbij ik nog het geluk had dat ik met mijn knieeen in mijn nek op de grond kon zitten, maar Zsolt heeft de eerste 3 uur moeten staan omdat er zelfs geen plaats meer op de grond was. En dan is reizen per fiets wel makkelijker. Maar zo hebben we wel een van de studenten ontmoet die ons heeft geholpen met het volgende treinkaartje kopen, hostel vinden en met wie samen van een sightseeing Urumqi hebben genoten die zijn vriend voor hem op het programma had staan.
Geleerd van ons eerste avontuur in de trein hebben we nu een zitplaats voor de volgende trein (de bedden waren helaas al op... maar 16 uur op een stoel zitten is in ieder geval al beter dan op de grond zitten/staan). En de fietsen hebben we nu ook al afgestaan omdat die los van ons vervoerd worden. Ik hoop maar dat dat goed gaat. Daar maak ik me nog een beetje zorgen om want ik heb verhalen gelezen van andere fietsers die drie dagen op hun fiets hebben moeten wachten...maar ik maak me te veel zorgen volgens Zsolt. Misschien is dat ook waar, want de eerste trein is ook helemaal goed gekomen).

Al met al mis ik het fietsen dus wel een beetje... dat gaat bijna vanzelf. Gewoon het oosten aanhouden en je komt er wel. Maar dat zit er voorlopig nog niet in. Het is ons nog niet gelukt ons visum voor China te verlengen. Van de ene kant is ons gezegd dat dat niet meer kan, en gisteren bij het politiebureau (waar de studenten ons naar toe hebben gebracht) kregen we te horen dat we ons visum pas een week voordat het is verlopen kunnen verlengen. Geen woord dat het niet kan. Maar ondertussen weten wij niet zo goed waar we rekening mee moeten houden. Als we het kunnen verlengen, kunnen we veel meer gaan fietsen, en meer tijd in natuurgebieden gaan besteden. Maar als het niet kan, moeten we bijna alles met de trein gaan doen.

Hoe dan ook, we zullen ons wel vermaken. En proberen af en toe een berichtje te plaatsen om jullie op de hoogte te houden. Facebook werkt hier niet meer, en internet ook niet altijd even goed (of we mogen er niet bij want een paspoort is geen officieel document hier dus we konden ons niet identificeren). En we zullen zien of we nog wat foto's kunnen posten. Want op onze blog kan ik ook niet meer (gelukkig wel mailen naar het blog zodat ik wel nog berichten kan achterlaten).

We houden jullie op de hoogte. En proberen zoveel mogelijk te genieten van alles wat we meemaken.

Iris