Hariharalaya

17 december, inmiddels een week in Nieuw Zeeland. Tijd gaat snel.
Vorige maand zaten we nog in Cambodja waarvan ik drie weken in een yoga- meditatiecentrum heb verbracht. We hadden besloten, na zeven maanden van rondtrekken, om wat langer op een plek te verblijven. Samen een week yoga en daarna nog twee weken alleen, omdat ik dat even nodig had. Zeven maanden dag in dag uit alles samen doen is voor mij, die gewend was om alles alleen te doen, erg wennen. De spanningen liepen soms hoog op en dan ga je onredelijk worden, je defensief opstellen. In de meeste gevallen is het een kwestie van duidelijke communicatie, maar dat is er vaak niet meer bij als je dicht slaat of onredelijk bent.
Daarom had ik ook besloten om eerst maar eens aan mezelf te gaan werken, lichamelijk en geestelijk, yoga en meditatie.
Ik ben blij dat ik die stap heb genomen en dat Iris mij die ruimte gaf. Het was voor haar ook wat makkelijker omdat een vriend naar Cambodja kwam met wie ze twee weken het land heeft kunnen bezichtigen.
Voor mij was het twee weken aan mezelf 'hard werken'.  Uiteindelijk werd het voor mij erg duidelijk wat mijn tekortkomingen waren. Klinkt misschien erg cliché maar het was terug te voeren naar mijn jeugd. Details laat ik maar achterwege.
Ik heb veel steun gehad van bepaalde mensen bij Hariharalaya, yogacentrum, waar ik ze ook zeer dankbaar voor ben. Ook dat het duidelijk is dat je niet alles alleen hoeft te doen. Dat het oké is om hulp te vragen als je met iets zit.
Het waren voor mij dan ook drie zeer waardevolle weken, waarbij ik veel heb geleerd en ook met heel veel plezier yoga en meditatie heb gedaan, wat ik trouwens nog dagelijks ben blijven doen, tot op heden.
Maar, zoals ik al begonnen ben met schrijven, zitten we nu al iets meer dan week in Nieuw Zeeland. Een andere droom die voor mij nu ook werkelijkheid is geworden. Een tocht van vijf weken om Zuider Eiland. Inmiddels al veel gezien. Een deels door de aardbeving verwoestte Christchurch van een aantal jaren geleden, Lake Tekapo waar we de sterrenwacht hebben gezien, door naar Dunedin, deels via kleine wegen, waar we op een schiereiland vele vogelsoorten tegenkwamen zoals de albatros die hier ook broeden en zeeleeuwen op het strand. En natuurlijk niet te vergeten het prachtige natuur. Zeer de moeite waard. Het was wel even wennen t.o.v. de Aziatische landen wat het weer en de prijzen betreft. Stuk duurder en een graadje of 15-20 frisser (soms koud).
Na NZ heeft Iris besloten om terug te gaan naar NL. Ik daarentegen blijf nog een aantal maanden (hopelijk) in de zon. Nog een extra vijf weken in NZ om Noorder eiland te bezichtigen en daarna terug naar Cambodja voor een maand om verder te gaan met m'n yoga- en meditatie oefeningen, waar ik veel baat bij heb en met veel plezier doe. En het eten in Cambodja is veel lekkerder dan elders ☺
Tot de volgende mail.

Zsolt

Cambodia

Een blog schrijven is duidelijk niet onze grote hobby, vooral niet als er zoveel mooie dingen te zien zijn. En er is hier genoeg te beleven. Maar nu we op het punt staan Cambodja te verlaten toch nog een blog om de mensen die willen een beetje mee te laten genieten, en misschien een klein beetje jaloers te maken :)

Na Laos zijn we Thailand in gefietst. Wat een verschil, en dan heb ik het vooral over de wegen. Veel vierbaans autowegen - en die zijn niet leuk om te fietsen. Daarom er voor gekozen om een aantal treinen te nemen - en die zijn wel leuk - en extra lang gekampeerd in Khou Yai, een nationaal park.

In het park hebben we niet heel erg veel groot wild gezien. Maar ik weet niet of ik dat heel erg vond. Het was namelijk al spannend genoeg om in het donker door het park te fietsen. En rond onze tent zaten genoeg apen, herten en vreemde vogels  die tezamen met de oerwoud geluiden ons hebben doen genieten

Groep gibbons die gevolgd werden door een ecoloog en die wij toevallig tegen kwamen

Bezoek bij de tent

De grens overgang naar Cambodja was eigenlijk heel eenvoudig. Je moet een visum hebben, maar controles zijn er niet echt. Je kan gewoon de grens overlopen. Of fietsen. En als je terug moet om te pinnen, geen probleem, ze controleren toch niet.

Fietsen die de grens over gebracht worden. Zou het een reden hebben dat de bescherming bestaat uit bier verpakkingen?

Cambodja was weer fijn om te fietsen, veel kleinschaliger, kleine wegen, veel landbouw en visserij langs de weg en de wegen waren niet eens heel slecht. 

In Cambodja aangekomen zijn we bijna direct naar een yoga en meditatie centrum gegaan waar we de eerste week samen ons best hebben gedaan om lichaam en geest wat soepeler te krijgen. De yoga beviel me goed, en het vroege opstaan had ik ook geen problemen mee. Maar het stilzitten voor de meditatie is iets anders. Het lijkt niet lang, 25 minuten niet bewegen, en voor de tv lukt dat best, maar het was voor mij bijna onmogelijk. En als het al een keer aardig lukte kwam er op eens een mug langs...

Ik vond het dan ook niet heel erg om na een week weer verder te gaan. Al ben ik blij dat ik er een wel geweest ben. Zsolt heeft echter meer geduld dan ik en had al eerder besloten dat hij langer wilde blijven. En dat was ook wel weer spannend, na zo lang samen gereisd te hebben elkaar twee weken lang niet zien. 

Ik ben toen samen met Marc, een vriend die ons op kwam zoeken twee weken door Cambodja gaan reizen (met het openbaarheid, ook wel lekker). Dus terwijl Zsolt zijn lichaam in rare bochten wrong en zijn geest pijnigde hebben wij de toerist uitgehangen. 

Na een rustige, en vooral regenachtige start in Battambang zijn we door gegaan naar Phnom Penh waar we ons verdiept hebben in de trieste geschiedenis van het land. Ongelofelijk hoe het zo ver kan komen dat bijna de helft van de bevolking (drie miljoen van de acht miljoen inwoners) omkomt door de eigen regering. Of wel door honger of bruut vermoord zoals we gezien hebben op een van de killing fields. 

Je kan je haast niet voorstellen daar een volk wat zoveel heeft meegemaakt zo vrolijk is. Iedereen lacht op straat en of je nu ja of nee zegt op een van hun vragen (tuk tuk? Massage? Dinner? Ticket? Silk?) ze blijven aardig en je wordt netjes bedankt.

Na de jungle van de stad zijn we de groene jungle van Chi Pat gaan bezoeken. Hier hebben we lekker gewandeld, in hangmatten geslapen, onder watervallen gezwommen en gerend om de bloedzuigers voor te blijven. Wat onmogelijk is, dus om de tien minuten even stoppen om al die wormpjes te verwijderen en dan snel verder. Want als je stil staat zie je ze al op je af komen rennen. En ik verdenk ze er zelf van dat ze springen als je even niet kijkt... Wat zijn die beesten snel... Maar wel slim. Eerst verdoven ze je zodat je niets voelt en dan maar zuigen. Gelukkig brengen ze geen enge ziektes over :)

Na de jungle tijd voor het stand. En ja, het zand is echt zo wit als in de reclame en de zee zo blauw. En het water warm. Tenminste als je niet te lui bent om een stukje van het dorpje af te lopen. En omdat we ook nog al het geluk van de wereld hadden kwamen er mensen niet opdagen en sliepen wij in een boomhut op het strand zo ver van het dorpje dat we zo goed als een privé stand hadden. We klagen niet :)

Onze boomhut, of eigenlijk die van de buren. Die van ons lag zo verscholen dat je hem alleen vanuit zee kon fotograferen, wat ik toch niet aandurfde met mijn nieuwe camera

En toen was het al weer tijd om Zsolt wakker te schudden uit zijn meditatie en met z'n drieën nog een week Siem Reap te bezoeken. En dan natuurlijk met name de tempels. Hier alvast een voorproefje. De rest volgt later als de foto's uitgezocht zijn en ik geen tassen moet inpakken. Want morgen weer vroeg op om te fietsen. Bangkok, here we come!

Laos

Inmiddels 18 dagen (en als ik mijn verhaal af heb al langer) in Laos en al veel gezien en meegemaakt. Fietsen op verharde en onverharde, stoffige wegen. Zeker wanneer vakantievierend China, met hun BIG SUV's, ons voorbij scheuren en heel veel stof achterlaten, waarbij wij hoestend en proestend tot stilstaan worden gedwongen. Oja, daarnaast zwaaien ze nog vrolijk naar jou!!! Fietsende toeristen, geweldig. Zeker wanneer er ook nog een club fietsende Chinezen dezelfde richting opgaan. Zij natuurlijk onder begeleiding en zonder tassen, en toch zien we elkaar regelmatig!?
Maar wat een mooi land om te fietsen. De dorpen nog heel basaal met houten huisjes/hutten op palen en vele kinderen die je begroeten. In een wat kleinere stad (of grotere dorp) zie je al wat stenen of betonnen huizen, maar de kinderen even vrolijk groetend. De kosten in Laos zijn vele malen lager dan in China. Zo slaap je regelmatig tussen de vijf en tien dollar in een guest house en betaal je maar een minimum aan eten. Lokaal eten is erg lekker, maar hier geldt ook dat je soms moet aangeven dat het iets minder spicy mag :-)
De fietstocht naar Luang Prabang is erg mooi en heuvelachtig. Eenmaal in LPB was de shock groot. We raakten gewend aan geen of heel erg weinig toeristen. Maar in LPB zag je meer toeristen dan lokale mensen. Het was ff wennen dat je niet meer gade geslagen werd. Wel een gezellig en mooi stadje met aardig wat bezienswaardigheden in en om de stad.
Wat ook een geweldig ervaring was, is met de slow boat, op de Mekong rivier, naar Houayxai varen en dan de gibbon experience meemaken. Het was ooit een illegaal jachtgebied waarbij de stropers omgeschoold zijn tot gidsen en vele dorpen in de omgeving erbij betrokken worden. Hun inkomen wordt betaald door ons, de toeristen, die een kijkje mogen nemen in hun geweldige ''achtertuin'' en maar hopen dat je gibbons (apen) ziet, waarbij wij heel veel geluk hadden. Meteen de eerste dag slingerende en uitrustende apen gezien. Super. Daarnaast hebben ze een stuk of zeven boomhutten die je alleen met ziplijns kunt bereiken. Al lopend en zippend door de jungle kom je aardig aan je trekken :-)
Na LPB gingen we naar Veng Viang. We kregen van iemand te horen dat er een ecofarm was net voor VV. 180 km moest in twee dagen wel lukken, alleen hadden we ons lichtelijk verkeken in de bergen en hoe steil die was. 6 km in twee uur en ruim 500 meter gestegen, waarbij we ook nog twee korte afdalingen hadden, was heftig. Voor het eerst hebben we een lift aanvaard na een steeds vaker houdende rustpauze. Dan zit je in de laadbak met een tweestrijdig gevoel. Met de auto was het nog eens en half uur rijden voordat we op de top zaten. We hadden geen spijt van onze keus.
We bemerken de laatste tijd dat het fietsen steeds moeizamer verloopt. Na een langere rustpauze denk je er weer zin in te hebben, maar eenmaal op de fiets heb je ook het gevoel er een beetje genoeg van te hebben. Je wilt graag wat langer op dezelfde plek blijven, wat vertrouwd is. Niet hoeven zoeken naar een slaapplaats, waar je gaat eten of zelf koken, hebben we wel genoeg eten en drinken mee, etc. Je bent geneigd wat luxer te gaan leven en niet te kijken waaraan je je geld uitgeeft. Niet dat we nu een gat in onze handen hebben, absoluut niet, maar we willen ook niet elke dag in een rijstkorrel of een pasta bijten :-)
De ecofarm voor Vang Vieng bleek een juiste beslissing geweest te zijn. Ten eerste omdat het op een rustig gelegen plaats ligt, daarnaast heb je alles vers en erg lekker en ook omdat VV aardig vol zat met toeristen en vele restaurants met westers verkopende maaltijden! Niet dat ik vies ben van westerse maaltijden, maar de lokale maaltijden smaken toch het best.
We hebben op de boerderij twee ochtenden meegeholpen met het schoonmaken van de geitenhokken, het voeren en melken van de geiten. Dat laatste ging nogal moeizaam aangezien mijn handen te groot zijn :-) Moet toch een excuus zoeken!!! Maar wat er na wat handelingen overblijft, geitenkaas, is toch wel één van de lekkerste dingen die ik tijdens mijn reis heb gegeten. WOW!
Na VV doorgefietst naar Vien Tiane, hoofdstad van Laos. Nationale feestdag meegemaakt waarbij het erop leek alsof half Laos zich in de hoofdstad begaf. Erg gezellig maar ook te druk, dus de volgende dag door naar Thailand. De grensovergang bleek hier ook erg gemakkelijk en soepel te gaan zonder er zelfs iets voor te betalen. Ff en formulier invullen, aan de beambte overhandigen, een stempel in je paspoort, klaar! :-)

Inmiddels begeven we ons al op dag 25 (Thailand) waarvan we 3 volle dagen in een nationale park (Khao Yai) hebben geslapen. Schitterende park met veel wild life, zoals herten, apen (gibbons en makaken), vele vogel soorten, grote hagedissen, stekelvarkens en olifanten (helaas niet gezien) en natuurlijk verschillende watervallen. Het was wel weer regelmatig klimmen en dalen maar in veel gevallen zeker de moeite waard. Goed voor de beenspiertjes, zal ik maar zeggen :-)

Mijn dank nog aan Alex en Melvin van KL 2000 fiets shop. De fietsen doen het nog steeds geweldig. Remblokken na ruim 9500 km nog steeds niet hoeven te vervangen, kettingen pas één keer en de noodspaken waren toch een uitkomst :-)

Zsolt

Op en neer

Nog twee dagen fietsen en dan zitten we als het goed is in Laos, al kan ik deze blog vast pas posten als we al lang over de grens zijn. (Op de toeristische plaatsen is er dan wel internet, maar wij zijn nu al blij als we een plaats vinden om te slapen, en dan is er maar zelden internet.) Het heeft ons wat moeite gekost, maar we zijn uiteindelijk toch weer op de fiets gestapt. En nu weten we ook weer waarom fietsen zo leuk is, je komt op plaatsen die je anders nooit zou zien, je fietst door mooie natuurgebieden, wordt uitgenodigd bij mensen thuis en ontdekt hoe al die vreemde dingen smaken die je overal ziet. Al is dat laatste niet altijd positief bleek toen ik vanavond voor het avondeten een vreemd uitziende vrucht had aangewezen.
We zijn nu zo zuidelijk dat we volgens mij al in het regenwoud zitten, nou ja, gisteren toch, want toen regende het. Hoe het heet als het niet regent weet ik eigenlijk niet. Wat ik wel weet is dat het woud ook hier overal plaats moet maken voor de verschillende plantages. Nu we in de bergen fietsen zijn de eindeloze tabaksplantages over gegaan van rijst, naar thee en sinds twee dagen ook grote rubber plantages. En tussendoor staat overal maïs. Zelfs hellingen waar volgens mij nog geen geit kan lopen weten ze hier te beplanten. Dat heeft als gevolg dat er overal kleine of grote aardverschuivingen zijn. Al wordt een deel ervan ook veroorzaakt door de aanleg van de wegen, die de Chinezen zo weten aan te leggen dat je steeds op en neer gaat tussen de 300m en 2000m NAP als je pech hebt en tussen de 500m en 1200m NAP als je geluk hebt. Waarbij je om de zoveel tijd door de modder of een rivier moet fietsen omdat de natuur zich niet laat dwingen door de mens. En stiekem vind ik dat best wel leuk.
Hoe verder we naar het zuiden reizen, hoe opener de mensen zijn. Er zijn veel meer mensen die je groeten en minder mensen die je aanstaren en in een beschaamd gegiechel uitbarsten als iemand toch iets durft te zeggen. Waardoor dat komt weet ik niet, maar mogelijk komt het doordat in het zuiden veel meer minderheden zijn en minder Han-Chinezen. Deze bevolkingsgroepen zorgen in ieder geval voor een vrolijker beeld want met name de vrouwen lopen nog in klederdracht rond.

Zoals verwacht zijn we ondertussen al in Laos aangekomen. Wat heerlijk om weer brood te kunnen eten, met mes en vork te eten en overal kinderen te zien die uitgelaten rondrennen. Ook de houten huizen zijn heel mooi om te zien. Jammer alleen dat de drie woorden chinees die ik ondertussen bijna als een volleerd chinees kon uitspreken niet meer bruikbaar zijn (evenals het briefje waarop staat dat ik vegetariër ben en geen vlees, vis of kip eet). Maar ik kan alweer hallo zeggen in het Laos. Maar dat is ook wel makkelijk omdat iedereen je dat toeroept :-)
Nog een ander voordeel is dat Laos niet zo moeilijk doet met internet. We kunnen dus eindelijk weer zelf op ons blog en op picasa om foto's te uploaden. Binnenkort dus ook weer foto's. Heel veel foto's. Sorry als het er iets te veel zijn en we geen mooie selectie maken. Maar het is voor ons ook meteen de manier om te voorkomen dat we alles kwijtraken als iemand opeens bedenkt dat hij of zij onze spullen toe wil eigenen.

Iris

3 september, Leshan
We zijn al bijna drie weken onderweg in China en net aan 400 km gefietst van de 3000. Niet veel dus. Maar daar komt verandering in als we morgen (4 september) onze lang verwachte verlenging mogen ontvangen. We waren namelijk al een beetje in de stress vanwege de duur van ons visum. Visum tot en met 15 september en we willen nog zoveel zien. Nu we tot 16 oktober de tijd hebben kunnen we het iets rustiger aan doen, alhoewel het nog steeds 2000km is naar de grens met Laos. Hierover later meer.
Zoals hierboven beschreven hebben we dus te veel met de trein en bus moeten reizen. Wel een aparte ervaring maar je begeeft je wel bijna alleen maar in de steden (volgens de Chinezen is een stad met vier miljoen inwoners een kleine stad!!). En zoals iris terecht schreef, maar hopen dat de fietsen (schadevrij) aankomen. Helaas was dit bij de laatste treinrit niet het geval. Toen we onze fietsen in Chengdu gingen ophalen bleek mijn voorrem behoorlijk verbogen te zijn. Gelukkig liep er nog iemand rond die wat Engels sprak en veel voor ons geregeld heeft. Het postorderbedrijf zou dit helemaal in orde maken. Ondertussen begaven we ons in een super leuk hostel waar van alles te doen was en/of geregeld kon worden. Zo zijn we naar een theater voorstelling geweest (changing Faces), hebben we een fietstocht door de stad gehouden, zijn we de pandas gaan bezichtigen en zijn we op 'jacht' geweest voor schone brandstof voor onze brander. Wel outdoor winkels gevonden met msr spullen, maar brandstof ... Nergens te krijgen. Aangezien in China nergens een camping is en in het wild nergens een plek te vinden is begeven we ons met name in hostels en hotels waarbij we regelmatig flink kunnen afdingen. Met name in hotels lukt dat vrij aardig. Al met al hebben we de afgelopen drie weken maar een keer gekookt, en dat in een vier sterren hotel (Jiayuguan) in de badkamer om te voorkomen dat het rookalarm gaat.
Vanaf Chengdu, nadat mijn fietst in een tweede poging wel in orde was gemaakt, zijn we naar Leshan gefietst. In Leshan dus onze verlenging aangevraagd en de 'Giant Boeddha' bezichtigd. De volgende tegenvaller was, dat onze camera het heeft begeven. Helaas geen foto's van de boeddha en het park, wat echt wel de moeite waard is te zien als je in China bent. Nieuwe camera gekocht met 30% korting (na afdingen).
Wat ons het wel opvalt is dat de meeste mensen heel behulpzaam zijn, erg vriendelijk zijn en geduld hebben. En soms zijn we ook een attractie voor de Chinezen. Dan willen ze met ons op de foto of proberen een praatje te maken met ons, in het chinees :)
Morgen op weg naar Emeishan, een van de vier heilige boeddhistische bergen waar veel tempels en andere bezienswaardigheden zijn.

Zsolt

Treinen in China

We zijn in China! En daar zijn we best wel trots op eigenlijk. Maar ik vind het best een beetje wennen allemaal. Wat een verschil met de afgelopen landen waar we gefietst hebben. De wegen zijn schitterend (al komt dat misschien omdat we alleen nog maar een kaart van China hebben waar alleen de autowegen opstaan, en we hebben dus alleen nog maar op de autoweg gefietst), het landschap is nog steeds heel erg mooi en in weze niet heel anders dan de laatste landen waar we doorheen hebben gefietst en toch is alles anders.
Ten eerste de taal... daar verstaan we helemaal niets van. En niemand begrijpt ons. Na drie dagen lukte het ons pas uit te leggen dat we uit Nederland komen (Ge Lai of zo iets), tenminste, de helft van de mensen begrijpt ons nu. Ik geloof dat ik het Russisch een beetje mis (heb ook besloten dat ik gewoon door ga met Russisch leren... misschien wordt ik er dan nog ooit goed in). Gelukkig zijn er heel veel behulpzame studenten die Engels leren en ons willen helpen. Zo hebben we gister de hele dag met twee vrienden door Urumqi gelopen nadat een van hen ons had geholpen met de volgende treinkaartjes proberen te bemachtigen (en dit keer geen staanplaats maar een zitplaats). Het is heel fijn dat er zoveel mensen zijn die willen helpen, maar het geeft ook een beetje een machteloos gevoel, alleen is het echt heel moeilijk om iets voor elkaar te krijgen. Ik probeer me er maar bij neer te leggen maar kijk stiekem toch een beetje uit naar het eerst volgende land waar de taal weer normaal te leren is.
Het eten aan de andere kant bevalt mij uitstekend. Niet dat het eten in de verschillende '-stanen' niet goed was, maar echt gevarieerd was het niet, zeker niet voor een vegetarier. Nu is het nog een beetje lastig maar er is wel genoeg keus en ook lekker pittig. Al zal ik na een maand vast genoeg hebben van alle noodles. En ik hoop ook dat het eten met stokjes tegen die tijd wat sneller gaat en minder kramp in mijn vingers oplevert.
We zitten nu nog even in een hostel en dan gaan we weer verder met de trein. En ik mis de fiets. Toegegeven, dat is deels ook uit luiheid, want fietsen is zo veel makkelijker dan uitzoeken waar en wanneer er een trein gaat en dan ook nog een kaartje moeten kopen. Dat alles is nog wel te doen, maar dan zijn er ook nog de fietsen. Onze eerste trein (van Jinghe naar Urumqi voor de liefhebbers die het op de kaart willen opzoeken) was al een heel avontuur. Er werd gezegd dat de fietsen mee konden. Maar toen we voor de trein stonden, tot de nok toe volgeladen zeiden ze doodleuk dat we in moesten stappen terwijl het halletje al helemaal vol stond. Toen de trein al aan het vertrekken was (en weer tot stilstaand gemaand door een vriendelijke conductrice (tenminste dat denk ik toch, mijn Chinees was nog niet zo goed))  mochten de fietsen in het halletje van de slaapcoupe staan. Wij mochten daar helaas niet staan en moesten ons in de overvolle trein nestelen. En we hadden staanplaatsen dus dat werd een lange nacht. Waarbij ik nog het geluk had dat ik met mijn knieeen in mijn nek op de grond kon zitten, maar Zsolt heeft de eerste 3 uur moeten staan omdat er zelfs geen plaats meer op de grond was. En dan is reizen per fiets wel makkelijker. Maar zo hebben we wel een van de studenten ontmoet die ons heeft geholpen met het volgende treinkaartje kopen, hostel vinden en met wie samen van een sightseeing Urumqi hebben genoten die zijn vriend voor hem op het programma had staan.
Geleerd van ons eerste avontuur in de trein hebben we nu een zitplaats voor de volgende trein (de bedden waren helaas al op... maar 16 uur op een stoel zitten is in ieder geval al beter dan op de grond zitten/staan). En de fietsen hebben we nu ook al afgestaan omdat die los van ons vervoerd worden. Ik hoop maar dat dat goed gaat. Daar maak ik me nog een beetje zorgen om want ik heb verhalen gelezen van andere fietsers die drie dagen op hun fiets hebben moeten wachten...maar ik maak me te veel zorgen volgens Zsolt. Misschien is dat ook waar, want de eerste trein is ook helemaal goed gekomen).

Al met al mis ik het fietsen dus wel een beetje... dat gaat bijna vanzelf. Gewoon het oosten aanhouden en je komt er wel. Maar dat zit er voorlopig nog niet in. Het is ons nog niet gelukt ons visum voor China te verlengen. Van de ene kant is ons gezegd dat dat niet meer kan, en gisteren bij het politiebureau (waar de studenten ons naar toe hebben gebracht) kregen we te horen dat we ons visum pas een week voordat het is verlopen kunnen verlengen. Geen woord dat het niet kan. Maar ondertussen weten wij niet zo goed waar we rekening mee moeten houden. Als we het kunnen verlengen, kunnen we veel meer gaan fietsen, en meer tijd in natuurgebieden gaan besteden. Maar als het niet kan, moeten we bijna alles met de trein gaan doen.

Hoe dan ook, we zullen ons wel vermaken. En proberen af en toe een berichtje te plaatsen om jullie op de hoogte te houden. Facebook werkt hier niet meer, en internet ook niet altijd even goed (of we mogen er niet bij want een paspoort is geen officieel document hier dus we konden ons niet identificeren). En we zullen zien of we nog wat foto's kunnen posten. Want op onze blog kan ik ook niet meer (gelukkig wel mailen naar het blog zodat ik wel nog berichten kan achterlaten).

We houden jullie op de hoogte. En proberen zoveel mogelijk te genieten van alles wat we meemaken.

Iris

China

We zitten nu in Jarkent, de laatste grote plaats in Kazachstan, op ongeveer 40 km van China. Dat gaat wel weer spannend worden.
De afgelopen twee maanden hebben we de verschillende ' -stanen ' doorkruist (Kazachstan, Oezbekistan, Kirgizië (in het Engels Kirgizstan... dus reken ik ook maar mee met de -stanen)) en dat beviel eigenlijk wel goed. We hebben er hoogte en diepte punten bereikt. We zijn letterlijk een paar keer tot boven de 3000m gefietst, hebben genoten van de mooie landschappen, aardige mensen (soms iets te aardig... Ben de kater nog weg aan het werken van alle drank die we hier gekregen hebben) en natuurlijk van het gezelschap van mijn zus en haar vriend. Echt super dat ze ons helemaal in Verweggistan zijn komen opzoeken. We hebben genoten van de week samen reizen rond het meer. Het was in het begin even wennen in een auto zitten en rondgereden te worden. Op de fiets hoeven we nooit te bedenken wat we willen doen... Dat is duidelijk, fietsen. Maar nu heb je opeens zeeën van tijd. Dus lekker gezwommen, gewandeld, paard gereden, gekeken hoe een arend een onschuldig wit konijntje ving ( :( ), naar een werkplaats geweest waar ze vilt maken voor de jurts en veel gepraat en gelachen.
Maar we hebben het ook af en toe zwaar gehad. Ziek worden in de woestijn is geen pretje, we hebben in Kirgizië meer regen gehad dan de drie en een halve maand ervoor (oké, we klagen niet, we zijn nog niet een keer helemaal nat geregend, maar hebben toch weer en aantal keren onze regenjas aangetrokken, en een keer tot 12 uur in de tent gezeten, totdat de zon ging schijnen en we lekker in het meer konden zwemmen voordat we gingen fietsen), en af en toe hebben we het samen best zwaar gehad. 24 uur per dag samen is soms best veel. Maar we doen ons best... En we gaan ook samen in China komen!

Hopelijk vandaag al. En dan gaat het waarschijnlijk iets minder worden met het fietsen. Aangezien we maar een visum voor een maand hebben gekregen en het niet meer kunnen verlengen (dat schijnt een nieuwe regel te zijn... Maar hopelijk weten ze dat nog niet in het verre westen van China en kunnen we ons visum wel met een maand verlengen). Het eerste stuk willen we waarschijnlijk met de trein doen. Zo kunnen we wat tijd besparen en genoeg tijd over houden om nog een aantal mooie dingen te bezichtigen en af en toe wat langer op een plaats te blijven en meer te wandelen (ik heb meer spierpijn gehad van de wandeling die ik met mijn zus heb gemaakt dan van alle dik 7500 fiets km bij elkaar). Want ik ben nu eindelijk begonnen met over China te lezen, en ik heb er al heel veel zin in. Maar het is ook wel weer heel spannend. Tot hier konden we ons nog redden met het beetje Russisch wat ik heb geleerd, maar nu gaat de taalbarrière nog groter worden. En het cultuurverschil... Ik beken, ik ben best wel een beetje zenuwachtig.

De route die weer ongeveer willen gaan afleggen is eerst met de trein naar het begin, of einde van de Chinese muur, en dan richting het zuiden afzakken. Met de fiets en soms met de trein, afhankelijk van ons visum. Tot in Laos, Birma of Vietnam vanwaar we door willen fietsen naar Thailand en Cambodja, waar weer een vriend ons komt opzoeken!

Het leven is leuk!

Iris

Vakantie

Kan je vakantie hebben als je een jaar aan het reizen bent? Voor ons voelt het nu in ieder geval als vakantie. We zijn nu twee dagen in Bisjkek, Kirgizië samen met Karen en Guido, en de fietsen hebben even rust. En dat bevalt wel goed. En vandaag vertrekken we met zijn vieren naar Issyk-Köl, een groot meer in de bergen waar we rond om gaan reizen. Met de auto :) En geheel georganiseerd :)
Wat een luxe; een week lang nergens de weg hoeven zoeken (al is dat hier vrij makkelijk, er zijn bijna geen geasfalteerde wegen buiten de steden, dus als je de weg volgt kom je meestal waar je zijn moet), een week lang niet meer hoeven te zoeken naar een plaats om te slapen (en dat levert vaak nogal wat stress op aan het eind van een dag fietsen, aangezien ondergetekende vaak wat meer eisen aan een kampeerplek stelt: namelijk dat de plek niet van de weg te zien is, het onwaarschijnlijk is dat we 's nachts bezoek krijgen en dat we niet hals over kop moeten verhuizen in de nacht als het gaat regenen en we daardoor dreigen te verzuipen of dat er ook maar de geringste kans bestaat dat de grond onder onze tent wegspoelt en we in de afgerond glijden, terwijl Zsolt vooral snel een plekje wil hebben, eten en slapen, een week lang nergens meer met handen en voeten en drie woorden Russisch te hoeven uitleggen dat ik geen vlees eet, maar bovenal een week lang gezellig met mijn grote zus en Guido rondreizen!

Niet dat het ons samen niet goed bevalt, al zijn er af en toe wat strubbelingen, dat kunnen we niet ontkennen. Maar ja, wat wil je als je twee mensen 24 uur per dag samen zet in een vreemde omgeving waar je amper kan communiceren met de mensen om je heen.

Oezbekistan is ons goed bevallen, al begonnen alle eindeloze agrarische gebieden wel saai te worden. De oude steden langs de zijderoute (Khiva, Buchara, Samerkant) waren echter zeer de moeite waard om te bezichtigen. En ook de woestijn beviel mij eigenlijk best wel goed. Zelfs beter dan de agrarische gebieden als ik eerlijk ben. Oké, het was warm, het is zwaar om tien liter extra water mee te nemen omdat je niet weet waar je weer water kan vinden, water wat bovendien met een temperatuur van rond de 50 °C niet eens echt lekker smaakt (maar die fles koud water die je dan van en vrachtwagenchauffeur krijgt smaakt des te beter) en de wegen, met name in Kazachstan, zo slecht zijn dat zelfs de vrachtwagens maar 20 tot 30 km per uur gaan. Wat ik dan toch zo leuk vond aan de woestijn? Dat vraag ik me zelf ook wel eens af. De eindeloosheid, het pure, vrijwel ongerepte landschap en de afwezigheid van de mens. Ik vind het heel leuk om in contract met mensen te komen, maar door de taalbarrière krijg je zelden wat diepere gesprekken, wat wel heel erg beperkend werkt. En dan is het soms wel fijn om op jezelf aangewezen te zijn, en niet een slaapplek hoeft te zoeken tussen alle mensen.

Na Oezbekistan zijn we Kirgizië in gefietst. Dit was het land waar ik foto's van had gezien en wat me heel erg mooi leek. Maar ook heel zwaar, gezien de bruine kleur op de meeste landkaarten. Maar wat we gefietst hebben was schitterend. De steile bergen waren indrukwekkend, de vlaktes met de jurts en de kuddes met vee genieten en zelfs de wolken waren mooi. Beetje jammer van de regen, maar we klagen nog niet. We hebben hier bijna evenveel regen gehad als de afgelopen drie en een halve maand samen; we hebben drie keer een buitje op onze kop gekregen van nog geen 15 minuten :)
Ook een lichte tegenvaller was onze kaart. Deze gaf aan dat we nog twee passen moest passeren voordat we de bergen achter ons gingen laten en naar de vlakte af gingen dalen. De eerste pas was volgens de kaart bijna 3200m hoog. De beklimming was goed te doen qua steilheid (alle bordjes geven aan dat je 12% gaat klimmen, maar in de praktijk is dat volgens mij toch anders). De tweede pas zou iets hoger zijn, ca 3500m maar door de aanwezige tunnel zouden we maar tot 2500m hoeven klimmen. En aangezien we na de eerste pas niet verder dan tot ca 2000 waren gedaald, zouden we niet zo veel meer hoeven klimmen. Eitje. Dachten we. Tot we voor de berg stonden en we ons afvroegen waar die tunnel dan zou zijn. En waarom we al die auto's naar boven zagen slingeren...
Uiteindelijk begon de tunnel op een hoogte van meer dan 3000m. En dit keer was het hellingspercentage voor mijn gevoel zeker 12%, als het niet meer was. Maar met 6 km per uur kom je ook boven :)

De tunnel had niet een heel goede reputatie. We hadden verhalen gehoord en gelezen dat de luchtkwaliteit zo slecht zou zijn dat automobilisten met pech onder weg de wandeling naar het eind van de tunnel niet overleeft hadden door koolmonoxide vergiftiging... En omdat we onze gezondheid liever niet op het spel zetten hebben we maar een lift gevraagd van een vrachtwagen, wat geen probleem was.
Na de beklimming komt de afdaling. 60 km aan één stuk dalen. De weg ging dwars door een canyon die zo small was dat er nergens een plek was om de tent op te zetten (tenminste geen plek die aan mijn normen voldeed). Vandaar dat we nog dezelfde dag bijna 60 km zijn gedaald voor we een plekje vonden voor onze tent (en nu was ik zo moe dat ik zelfs niet meer zo kritisch was qua kampeerplek: als de automobilisten goed keken hadden ze ons tentje vanaf de weg kunnen zien staan... Denk ik toch want ik kon de auto's ook zien rijden...).
Al met al waren we twee dagen eerder in Bisjkek, en ook twee dagen eerder in het gezelschap van Karen en Guido, onze reisgenoten voor komende week. Dus eigenlijk is onze vakantie eerder begonnen.

Mijn plan voor de vakantie is om de foto's van Tasjkent tot Bisjkek nog uit te zoeken, en zo mogelijk ook te uploaden. Al zal dat laatste waarschijnlijk pas lukken als we terug in Bisjkek zijn. Dus jullie zullen het nog even moeten doen met dit blog, de beelden volgen later.

Iris

Woestijntocht

28 juni 22:05h en nog steeds 27 graden in Khiva, Oezbek.

Maar goed, ons Kaspische Zee overtocht ging bijna vlekkeloos. We zouden eerst in de avond vertrekken, toen werd het middennacht en uiteindelijk werd het de volgende middag om 12 uur. Om niet meer geld uit te geven dan nodig, en ook een beetje omdat we bang waren dat de boot toch zou vertrekken, de communicatie was niet geheel vlekkeloos, hebben we onze tent in de haven tussen twee mede reizigende auto's opgezet. 

De volgende dag rond 12 uur kwamen we aan in Aqtau, Kazachstan. Pas 10 uur 's avonds mochten we aanmeren. Voordat alles was afgehandeld bleek het al middennacht te zijn. Hotel opgezocht en gaan slapen. Na een dag rond gekeken te hebben hebben we onze fietsen weer gepakt. Volgens de nieuwere kaart van een medereiziger bleek er een kortere weg naar de volgende stad, Shetpe, te zijn en volgens onze kaart liep de weg dood. Toch maar de shortcut genomen. Uiteindelijk blijken we in de woestijn uit te komen. Asfalt werd steeds slechter en daarna alleen nog maar soort van asfalt en zand.60 km voor Shetpe bij een Moeselman(??), een soort priester en zijn familie overnacht. De volgende dag liep de temperatuur zo hoog op, 44 C dat we in Shetpe zijn gestopt om bij te komen. De volgende 400 km hadden we slecht tot zeer slechte wegdek met af en toe nieuw gelegd asfalt waar nog niemand op mocht rijden, waar wij doodleuk op fietsten. Bij wegwerkzaamheden werden we vriendelijk verwelkomt of toegezwaaid, maar niemand die er iets van zei. Gelukkig geen regels voor fietsers :-) Zo ook geen regels dat we onze woestijn tocht merendeels aan de linker kant hadden gereden vanwege de stofwolken van (vracht)auto's. De wind kwam vanuit het noorden, vrij hard, en blies alles naar de rechter kant van de weghelft.

We werden met name door vele truckers vriendelijk verwelkomt. Zelfs een keer zo vriendelijk dat er 4 truckers midden op de weg 'geparkeerd' stonden om ons een bak thee te geven om gezellig een praatje te maken. En de alcohol werd ook niet gespaard.

En toch, als je op dit soort eindeloze, onverharde en hobbelige wegen fietst, vraag ik mezelf wel eens af wat er nog zo leuk aan is? Het was dan soms best moeilijk om niet in te gaan op de vriendelijkheid van de truckers die ons een lift wilden geven naar de volgende 'grote' stad, Beyneu. Eenmaal in Beyneu hebben we de pro's en contra's bekeken voor de volgende 400 km die we door de woestijn moesten fietsen, naar en door Oezbekistan. Uiteindelijk besloten om de trein te nemen, zodat we ook van het cultuur in Oezbek kunnen genieten ipv er doorheen te razen zonder iets gezien te hebben.
Treinreis was ook een ervaring apart. Een tocht van een kleine 400km in 10 uur met de Oezbeekse grens ertussen, waar we ervoor een uur en erna bijna 2 uur hebben stil gestaan.Ondertussen liep de trein vol met handelaren die van alles probeerden te verkopen. Van speelgoed tot sieraden, eten en zelfs wisselen van geld. Geen probleem. Zwarte markt floreert, en de koerzen liggen vele malen hoger dan bij de bank. Bij nader informatie blijkt dat de inwoners via de legale weg niet aan dollars of euros kunnen komen.
Na weer door de droogte gefietst te hebben gingen we eindelijk richting het zuiden (Khiva) waar we de rivier Amu Darya hebben gevolgd. Alles werd groener en de uitzicht ook mooier. Veel landbouw, mn katoen, maar ook eigen moestuinen.De mensen nog steeds even vriendelijk en nieuwsgierig en nog steeds veel uitnodigingen voor thee en/of eten moeten afslaan om toch ook wat km's te maken.
Na Khiva door de woestijn naar Buxoro (Buchara), een kleine 450 km, en tot dusver ook onze hoogst gemeten temperatuur tijdens het fietsen, 49 GRADEN CELSIUS. Heeeeeeeel erg heet en niet goed als je slecht water hebt gedronken. Iris was onze eerste slachtoffer. In Gazli, 100 km voor Buchara deed het slechte drinkwater zijn werking. Misselijkheid, buikpijn en later zelfs braken. Tegen de avond overkwam het mij en de 2 andere fietsers, Minwa (Amerika) en Stephan (Duitsland) die wij de dag ervoor hadden ontmoet, besloten om door te gaan. De nacht was geen pretje, buikloop en spierkrampen. Nadeel als de toilet 200 meter verder staat!!!!!!!! :-(((
De volgende dag alle 2 belabberd, besloten om de bus naar Buchara te nemen. Met veel pijn en moeite in een hotelletje terecht gekomen met eigen badkamer en maar weer gaan liggen, gelukkig met de airco aan zodat je kan afkoelen. Het is dan inmiddels 2 juni en nog steeds dik over de 40 graden. De eigenaresse van het hotel heeft meteen een paar potten mintthee voor ons gemaakt (wat een schat) en dat hielp enorm.
's Avonds kwamen Minwa en Stephan ook aan, waarbij Minwa al tijdens de laatste uren van de reis ziek werd. Een dag later was Stephan aan de beurt.
Gisteren toch nog wat van de stad kunnen zien en mooie gebouwen bezichtigd, maar na 2-3 uur was ik weer uitgeteld. Terug in onze koele kamer en weer uitrusten.

We zijn nu bijna 100 dagen onderweg en toch al aardig wat gezien en meegemaakt. Het is voor mij heel erg moeilijk om in woorden te omschrijven wat er in mij omgaat. Er wordt regelmatig een spiegel voor mn neus gehouden, wat ik niet altijd in dank afneem, maar wel nodig heb om te kunnen groeien. Discussies en onenigheden vermijd ik het liefst, maar daar kom ik ook niet verder mee. Je gaat jezelf afvragen hoe flexibel je naar jezelf en naar een ander bent. Ik beschouw mijn reis dan ook niet alleen als een reis om door leuke, interessante en warme landen te fietsen, maar ook een reis naar mijn innerlijke wereld die af en toe overhoop ligt, en nog niet in balans is. Ik heb nog veel te leren en nog vele wegen om te bewandelen, in mijn geval fietsen :-)))
Misschien zeg en schrijf ik dit veel te weinig, maar mijn grootste dank en liefde gaat uit naar Iris voor haar engelengeduld (meeste geval) en de spiegel die ik voorgeschoteld krijg (ondanks dat ik nog tegensputter).
Hou van je, schat!!!!

LAAT JE LEVEN NIET LEIDEN, JE BENT HET LEVEN ZELF.

Zsolt

Azerdbeidzjan

Het is alweer bijna 2 weken geleden dat we uit Tbilisi zijn vertrokken op weg naar Azerbeidzjan.  We vonden het beide best wel spannend, Azerdbeidzjan is toch weer een heel ander land. En hoe verder we naar het oosten gaan, hoe groter de corruptie schijnt te zijn, waarop Azerbeidzjan zeker geen uitzondering vormt. Dit blijkt onder andere uit de vele grote en dure auto's die in het land rondrijden, maar daarover later meer. Aangezien William weer richting Nederland was vertrokken om vier uur 's nachts waren we weer volledig op elkaar aangewezen. En dat is soms best zwaar. Vooral als we weinig geslapen hebben en in een drukke stad fietsen. Het ging dan ook al meteen mis, nog voordat we uit Tbilisi waren. In de chaos van het verkeer (en ze kunnen daar echt niet rijden, het is volgens mij niet voor niets dat bijna de helft van de auto's wel een bumper of ander onderdeel mist) raakten we beide zeer gefrustreerd en gingen het op elkaar afreageren. Wat natuurlijk niet echt opschiet. We hebben onderweg ergens afgesproken dat we pas verder gaan als we alles uitgesproken hebben. Dus ook nu zijn we gestopt en hebben alles uitgepraat, al is het soms moeilijk om echt te zeggen wat je voelt of te achterhalen waarom het nu mis gaat. Het is ook een beetje raar om daar te staan, en te wachten tot er wat gezegd gaat worden, maar voor ons werkt het wel, het voorkomt dat we beide blijven mokken en alles in ons hoofd gaan verergeren. Maar ja, je staat soms wel op rare punten, zoals in dit geval, op een druk kruispunt voor een oprit naar de autoweg...

Om de stad uit te komen moesten we die autoweg nemen. En autowegen zijn nergens leuk om te fietsen. Dus het was goed dat we elkaar in ieder geval weer leuk vonden :-)
We hadden besloten om rustig aan te doen en het binnen rijden van Azerbeidzjan nog even uit te stellen. Met als excuus dat we niet 's avonds laat de grens over willen gaan. Want dan ben je wel een erg makkelijk slachtoffer van toeristen uitbuitende locals.  Maar zelfs aan de extra bergpas (ca 1600m) die we moesten passeren, omdat we zo snel mogelijk van de autoweg af wilde, kwam een eind en we naderden de grens. Het laatste stuk naar de grens ontmoeten we voor het eerst ook wereldfietsers die daadwerkelijk aan het fietsen waren, twee uit Oostenrijk, een koppel uit Duitsland en een Belg waarmee we nuttige tips uitwisselde. Adrien, de Belg, hielp ons zelf aan een slaapplaats in Baku.
4 juni was het toch zo ver, we gingen de grens over. En dat ging verbazingwekkend eenvoudig. Fysiek bestaat een grens alleen op papier, maar in de praktijk vond ik deze lijn toch wel zichtbaar in het landschap. Dit komt gedeeltelijk door de inrichting. In AZ zijn er, vooral in het westen, enorme bossen. En eindeloze velden met hazelnoten- en walnotenbomen. Ook is alles afgeschermd met hekken, muren of wallen van takken of ander materiaal wat maar beschikbaar is. Dit in tegenstelling tot Georgie, waar je amper hekken ziet. Ook de mensen zijn heel anders: de grote neuzen zijn wat kleiner geworden en ze zijn nog iets hartelijker geworden.Een ander, voor ons leuk verschil is dat er in AZ overal kleine 'kafe' s zijn, waar je overigens alleen thee krijgt en geen koffie. Deze cafés zijn ideaal voor het kamperen; ze zijn ruim opgezet en als je het vraagt mag je altijd wel ergens je tent opzetten. Of je krijgt zelfs een ruimte aangeboden om te slapen. Het jammere was alleen dat toen we 's avonds naar bed wilde gaan in de ruimte die ons was aangeboden er zoveel kakkerlakken liepen dat we toch maar onze tent op hebben gezet. En dat met allebei een derde fles wodka op...  Want ook hier was de eigenaar zeer hartelijk en heeft ons uiteindelijk zelfs een maaltijd voor gezet en een fles wodka. Nadeel was dat we niet echt goed konden communiceren, mijn Russisch is verre van goed genoeg om een gesprek te voeren, en Engels spreken ze hier bijna niet. Wel werd me op een gegeven moment duidelijk dat hij meer van mij wilde... wat er voor zorgde dat ik 's ochtends heel vroeg weg wilde. Maar de eigenaar was er eerder, die liep al om 5 uur rond. Dus wij zaten ook al om half zes op de fiets. Later bleek dat het eigenlijk al half zeven was, maar we hadden even gemist dat we de klok weer een uur verder moesten zetten :) (Onze discussie over hoe laat we nu zijn opgestaan is nog niet beslecht: is het vijf uur omdat wij dachten dat het vijf uur was, of toch zes uur omdat het in werkelijkheid zo laat was?)

Het fietsen in Azerdbeidzjan was verder vergelijkbaar met de vorige landen. We hebben genoten van de mooie landschappen (die best spectucalair veranderen van bergen met bossen naar woestijn met zee). Wat ik alleen lastig vond is dat je weinig vrouwen ziet op straat. Dat geeft mij toch een raar gevoel. Ook in de cafes zie je vooral mannen. Ik vraag me dat altijd af of dat nu echt vrije keus is of niet...
Pas in Baku aangekomenn merk je pas goed dat het om een oliestaat gaat. Er lijken hier alleen maar dure en grote auto's rond te rijden. Dat heeft een voordeel, ze zijn iets voorzichtigere met hun auto's. Toen Zsolt weer eens voor mij iets te roekeloos door het verkeer heen denderde en ik een beetje hopeloos achterbleef heeft een automobilist mij door het verkeer heen geloodst. Maar wat betreft het roekeloos gedrag verliest Zsolt het toch van de mensen van de fietsclub (waar we bij in het kantoor mochten slapen, wat heel veel geld scheelt want de hotelprijzn zijn hier echt heel hoog). Op zondag zijn we met de 'green bikers' gaan picknicken en zij gingen als gekken door de stad, stopte al het verkeer en hadden de grootste lol. Ik vond het vooral een beetje eng, maar ook wel leuk. En een goede ervaring voor de dag daarna dat wij zonder begeleiding door de stad fietsen op weg naar de ambassade van Oezbekistan. Deze ligt boven  op de berg en wonder boven wonder kregen we ons visum al in een dag (oké, weer moesten wel eerst naar beneden fietsen om bij de bank te betalen en toen weer terug naar boven om het visum in ontvangst te nemen). Terwijl de 5 andere fietsers en backpackers die we voor de ambassade ontmoette allemaal een week moesten wachten. Jammer is alleen dat ons visum voor Kazachstan pas vanaf 15 juni geldig is. Dus we moeten toch nog even wachten. Morgen gaan we kijken of er een boot vertrekt richting Aqtau. De boten hebben hier namelijk geen dienstregeling, maar gaan wanneer er genoeg lading is. Dus we kunnen hier nog best een week  moeten wachten. Maar met een beetje geluk moet het wel lukken snel een boot te vinden. Tot nu toe laat het geluk ons in ieder geval niet in de steek :)
Al met al een best heftige week in Azerdbeidzjan voor mij. Ik merk dat deze manier van reizen toch best zwaar is. Commuiniceren wordt steeds lastig (soms zelfs ook met elkaar, maar daar komen we nog wel uit) en de onzekerheid dat je zelden weet wat de dag van morgen gaat brengen is ook best lastig. Vandaag dat we nu ons kantoor hotel toch maar in hebben gewisseld voor een (te duur) hotel. Maar nu hebben we in ieder geval wel de rust en hoef ik niet bang te zijn dat er elk moment iemand binnen komt. Dat slaapt toch minder rustig. En een beetje privacy is best wel leuk.

Iris

Georgië

We zitten al weer ruim twee weken in Georgië, en het bevalt ons heel goed. Maar verder gaan is ook leuk, dus vandaag gaan we weer verder en over 2 dagen dan zitten we alweer in Azerdbajan, tenminste als we de grens over komen.
Georgië was voor ons in alle opzichte anders. Niet alleen hebben we hier  bijna 2 weken niet gefietst, de langste periode tot nu toe, in afwachting van ons visum voor Kazachstan, maar ook hebben we de afgelopen dagen gezelschap gehad van William en met z'n drieën gefietst. En tot slot is Georgië ook qua cultuur heel anders dan we in Nederland gewend zijn.

Op het moment dat we aankwamen in Batumi, Georgië, hebben we eerst de trein naar Tbilisi genomen. Enerzijds omdat we eerst ons visum voor Kazachstan wilde regelen, en anderzijds omdat William ons op zou komen zoeken en een stuk mee zou fietsen maar hij pas 25 mei zou komen. Het visum kregen we eigenlijk verbazend makkelijk. Het was wel even uitzoeken wat ze allemaal wilde hebben, en ook een uitdaging was uitvinden waar je pasfoto's kan laten maken. Het moeilijkste was bijna nog het vinden van de ambassade zelf. Na afgezet te zijn door de buschauffeur in de die wijk met alle ambassades zijn we eerst een uur terug gelopen naar de straat waar de ambassade volgens ons moest zijn. Daar aangekomen bleek de wijk zo vervallen en op de plek waar we gezien het huisnummer dachten te moeten zijn was zeker geen ambassade. Toen we terug aan het lopen waren en het toch maar vroegen toen we water aan het kopen waren, bleek dat we toch goed zaten, alleen niet de goede kant op hadden gekeken. Blijkbaar horen alle zijstraten er ook bij, en met huisnummers nemen ze het ook niet zo nou. Aangekomen kregen we het visum vrij makkelijk, slechts één week wachten, $120 armer en met en visum wat slechts voor een maand geldig is. Gezien de grote van het land is dat een beetje krap, dus nu gaan we ook een visum voor Oezbekistan aanvragen. We zijn flexibel :-)
In de tussentijd zijn we nog met de bus naar de bergen gegaan om daar lekker te wandelen. Gebruiken we nog eens wat andere spieren. En bovendien was het ook heel mooi om tussen de sneeuwtoppen te lopen. Iets heel anders dan in Tbilisi, waar we ongeveer een week geweest zijn. Een heel mooie stad, maar wel druk. Hier merk je, net als in de overige grote steden, dat er hard gewerkt wordt om de steden op te knappen. En dat lukt ze ook goed. Er worden mooie gebouwen neer gezet en er ontstaan mooie  wijken, onder andere voor toeristen. Dit samen met het mooie weer en de aantrekkelijke prijzen denk ik dat dit land nog heel populair gaat worden.

Afgelopen week, nadat het visum gehaald was en William ook aangekomen was, zijn we ook nog gaan fietsen. Eerst met de fietsen in de trein. Dat mag nooit, maar als je aandringt, zegt dat je de fietsen klein maakt (wat bij ons niet meer is dan het voorwiel er uit te halen) mag het uiteindelijk wel. Na twee weken stil zitten beviel het fietsen goed. De pas van 2025m die we uitgezocht hadden was zwaar, maar de uitzichten en de voldoening toen we boven waren des te groter. Enige nadeel waren de honden, die soms wel erg agressief achter ons aan kwamen. Als iemand nog goede tips heeft tegen de honden hou ik mee aanbevolen. Maar mensen zijn heel vriendelijk. Al trekken we wel veel bekijks.

Nu zitten we weer in Tbilisi,  Nog even. William is deze morgen weer terug gevlogen naar Nederland en wij gaan zo onze tassen pakken en fietsen, richting Azerbeidzjan... Weer een stukje verder naar het oosten :-)

Vreemde vogels en dolfijnen op de ferry van Varna naar Batumi

Een van de weinige dingen die we in Nederland al hadden uitgezocht was hoe we over de Zwarte Zee konden varen. En beste optie leek te zijn van van Bulgarije naar Georgie. Dus onze route was zeer doelbewust uitgestippeld richting Varna, het vertrekpunt van de boot. Ongeveer 1 week voordat we daar aankwamen bedachten we dat het misschien wel handig zou zijn om te reserveren, maar op de site konden we niet vinden en dus maar een mail gestuurd, waar geen reactie op kwam (bleek achteraf dat er een aantal feestdagen waren en aansluitend Pasen gevierd werd, het orthodoxe paasfeest wel te verstaan). Toen we in Shymen waren (bij de moeder en de broer van een vriendin van de vriendin van de zoon van een oud klasgenoot van Zsolt waar we in Wenen geslapen hadden) heeft Tischo (de zoon) voor ons gebeld naar de Navibul (de ferry maatschappij) om te vragen hoe het zat met reserveren en waar we moesten zijn. Reserveren was niet nodig, gewoon om 10:00 verschijnen en dan kwam alles wel goed. Er was altijd nog wel plaats voor twee fietsen. Niet helemaal gerustgesteld gingen we toen we in Varna waren toch nog even langs het kantoor van Navibul. Wat bleek, we moesten inderdaad om 10:00 bij de boot zijn, maar nu kregen we wat extra informatie, namelijk dat de boot op ca 25km van Varna zou vertrekken... toch wel handig om te weten.
10 mei was het zover, wij iets te vroeg op te fiets, want wie mij een beetje kent weet dat ik altijd een beetje zenuwachtig ben en niet te laat wil komen. Anders moet je weer een week wachten en dat schiet niet zo op. Om negen uur stonden wij al bij de boot (iets te vroeg omdat zich geen onvoorziene omstandigheden hadden voor gedaan zoals lekke banden, files of onverharde wegen waar ik natuurlijk wel rekening mee had gehouden), krijgen we te horen dat we om 14:00 terug konden komen en dan zou alles geregeld worden. En om 20:00 zou de boot vertrekken... waarom moesten we daar eigenlijk om 10 uur zijn?

Eenmaal op de boot aangekomen kregen we onze kajuit. Op zich prima 3 persoons kamertje met badkamer. Alleen toen alle tassen eenmaal neergezet waren en wij uit aan het rusten waren van het lange wachten kropen er alleen een paar kakkerlakken door de kamer, die Zsolt vakkundig, met een wc-papiertje, op heeft gepakt en weg gespoeld...

Toen rond 20:00 alle vrachtwagens en treinen opgeladen waren vertrok de boot en kregen we eten. Sla met frieten (koude) en een gehaktstaaf voor Zsolt en voor mij kaas en olijven. Het smaakte goed, maar na vier dagen ongeveer het zelfde gegeten te hebben smaakte het toch iets minder. Voor Zsolt was er redding door de aanwezigheid van twee Hongaren met een truck vol stieren. Zijn naamgenoot, Zsolt, was namelijk niet helemaal te spreken over het eten (en verveerlde zich volgens mij stierlijk) en ging de tweede dag maar zelf koken achter op de boot. Dus Zsolt heeft nog even kunnen genieten van de Hongaarse worsten.

Met deze twee Hongaren hebben we nog veel lol gehad. Deels omdat het de enige mensen waren waar, ten minste een van ons, goed mee kon communiceren, en deels omdat het heel aardige lui waren. Verder zaten er op de boot nog een aantal Georgen, Azerdbeijanen en Armeniers. En al konden ze allemaal in het Russisch goed communiceren, toch leek het alsof de landgenoten toch voornamelijk met elkaar optrokken. Vooral de Armeniers leken een beetje buiten de boot te vallen. Waarschijnlijk door toedoen van de politieke situatie. Naar ik begreep is Armenie niet alleen in oorlog met Azerdbeijan maar kunnen ze het ook niet echt vinden met de Turken en de Russen. Ik heb hier en daar wel met mensen gesproken, maar aangezien mijn Russisch nog niet echt vloeiend is ging dat toch niet heel makkelijk. Wel nog geleerd hoe je hallo, dank je wel en tot ziens moet zeggen in het Georgisch (wat nu heel handig is, daarmee krijg je hier alles gedaan). Verder heb ik me vooral vermaakt met Harry Potter lezen, Russisch leren, spelletjes spelen, Krav Maga oefenen met Ramon (de andere Hongaar, die me eerst niet durfden te wurgen en verrast was hoe effectief mijn verdedinging was. En daarna heeft hij, tenminste niet in mijn bijzijn, geen sigaretten peuken meer in het water gegooid :)
Oja, ik heb me ook nog goed bezig gehouden met foto's maken. Daarom zijn het een beetje veel foto's geworden. Maar ik kan er ook niets aan doen dat er zoveel vreemde vogels op de boot aanwezig waren. Ik had wel wat zeevogels verwacht op de boot, maar een hele voedselketen inclusief toppredatoren (uil, torenvalk) en vogels die ik in Nederland zelden zie (nachtzwaluw, grauwe klauwier) en nog een aantal soorten die ik helemaal niet kan thuis brengen vragen nou eenmaal om vastgelegd te worden. Als iemand weet welke soorten we allemaal gezien hebben hoor ik het graag.  En naast de vogels hebben we natuurlijk ook geprobeerd de mooie zonsondergangen vast te leggen en de dolfijnen. Niets zo leuk als dolfijnen die overal om je heen uit het water ziet springen. Probleem is alleen dat je nooit weet waar ze weer boven gaan komen dus dat is best lastig fotograferen.

En tot slot heeft Zsolt ook nog heel veel foto's gemaakt van de brandoefening. Nadat we gezien hadden hoe de oefening verlopen was waren we blij dat het om een oefening ging. Teneerste wisten ze niet hoe ze de brancard moesten gebruiken, waardoor het arme slachtoffer heel hard zijn best moest doen niet om te rollen en gekeeld te worden door het touw wat rond zijn nek zat. En later toen ze de boot gingen laten zakken waren ze vergeten de boot aan een kant los te maken, waardoor deze wel erg schreef kwam te hangen bij het te water laten. Door een paar sterke mannen (dat was niet zo moeilijk, op mij na waren er geen vrouwen aan boord) moest de boot eerst weer om hoog getakeld worden alvorens een nieuwe poging gedaan kon worden om de boot te laten zakken. Al met al dus volgens mij geen overbodige luxe die oefening. Vooral met een boot die toch wel enige tekenen van roest vertoonde (de waterleiding was in ieder geval helemaal door geroest waardoor we een waterval in de gang hadden en een halve dag geen water).

Al met al hebben we ons goed vermaakt in de vier dagen op de boot. En als je niets tegen kakkerlakken hebt (die we overigens niet meer in de slaapkamer hebben gezien maar alleen nog in de eetzaal) is het een aanrader om deze boot te nemen. Ik ben benieuwd hoe de volgende ferry, van Baku naar Aqtau, gaat zijn. Maar eerst gaan we nog Georgie en Azerdbajan verkennen.

Iris

Van NL t/m BG

Samenvatting van de eerste 40 dagen:

3100 km gefietst in 185 uur netto tijd en inmiddels 10 landen gehad. Temperatuur van -7 graden in de nacht tot 48 graden (in de tent) :-) 

De verschillen van west naar oost is best groot, in vele opzichten. Bv de wegen. Tot Hongarije heel goed te doen. Vanaf Hongarije tot Bulgarije noem ik het gemakshalve maar 'lapjesasfalt'. De gaten proberen ze met een laag asfalt 'netjes' weg te werken. In Bulgarije nemen ze daar de moeite niet eens meer voor. Met de fiets zijn ze nog enigszins te ontwijken. Ben blij dat we alleen overdag op de weg zijn :-) Het leven in het westen lijkt bij velen 'ieder voor zich' te zijn, terwijl in het oosten het familiegevoel en saamhorigheid veel belangrijker is. Ook zijn ze veel gastvrijer. Op de camping wordt je uitgenodigd voor een bbq, gelukkig is er voor Iris ook nog sla, brood en kaas, en elders zijn ze nieuwsgierig naar je reis en ben je welkom voor een kop koffie of thee. Overal wordt je begroet maar ook aangestaard, alsof we van een ander planeet komen :-) Boodschappen doen en af en toe uit eten wordt ook steeds goedkoper. Als je dan ook nog bedankt in hun taal uitspreekt ben je al bijna 'hun vriend' :-) Een kleine moeite waarvoor je een grote glimlach terugkrijgt. 

De fietsen hebben het geweldig gehouden. Mijn dank nog voor Alex en Melvin van KL2000, die mij het fietsvak enigszins geleerd hebben en de fietsen helemaal rijklaar hebben kunnen krijgen voor de grote tocht. Uitkomst tot op heden; een verzakte zadel en een balhoofd die   vastgezet moest worden bij mijn fiets. In Duitsland. 

Zelf denk ik dat dit ons makkelijkste route is geweest. Zometeen zitten we in Georgië en ook meteen buiten Europa. Ik weet niet wat er dan allemaal op ons af gaat komen, maar dat is ook juist de uitdaging. Daarnaast worden ook nog voor een week vergezeld door William die met ons door Georgië gaat fietsen. Gezellig.

Laat de volgende uitdagingen maar komen en ook de foto's (als internet ook meewerkt).

Zsolt

De route

Gister zijn we alweer in Belgrado aangekomen. Dat schiet lekker op. De afgelopen dagen hebben we ook gemiddeld meer dan 110km per dag gefietst, voor ons doen best wel veel. We fietsen namelijk niet zo hard, nemen de tijd voor alles en zijn niet te beroerd te stoppen als we iets moois zien om op de foto te zetten of om gewoon van te genieten. En daarnaast moeten we ook vaak stoppen om op de kaart te kijken waar we nu naar toe moeten, of als we het helemaal niet meer weten het tablet uit de tas te halen en op de GPS te kijken waar we nu eigenlijk zijn, en belangrijker nog, hoe we verder moeten. En het wordt allemaal steeds ingewikkelder.
Tot nu toe volgen we sowieso allemaal uitgezette routes, dus we hoeven niet te bedenken hoe we gaan fietsen, maar kunnen gewoon de uitgestippelde route volgen. Het eerste deel, tot Regensburg volgde we de Limes Route. Dit is een route die langs de grens van het Romijnse Rijk ging. Deze route was grotendeels bewegwijzerd met bordjes of anders waren er genoeg fietsbordjes die we konden volgen naar het volgende dorpje. Dat is in Duitsland goed geregeld. Bovendien veel fietspaden en lekker bakkertjes om te stoppen (en op te warmen, al lijkt dat al heel lang geleden dat we te maken hadden met de vrieskou nu het al een week bijna 30 graden is). En als je het echt niet meer weet is Duits ook nog wel een begrijpelijke taal waarin Zsolt zich prima kan redden en ik ook wel kan overleven. Bovendien zijn er voor als je moe bent genoeg plaatsen met een camping of anders wel een bed in een hotel of hostel.
Vanaf Regensburg zijn we overgestapt op de Donau route, die loopt tot aan de Zwarte Zee. Van het eerste gedeelte, Regensburg tot Passau hadden we niet eens een kaart, maar de route staat zo goed aangegeven dat dat ook helemaal niet nodig is. Gewoon de bordjes volgen. Eenmaal in Oosterijk aangekomen staan er nog altijd veel bordjes, dus is de route makkelijk te volgen. Alleen kunnen de Oosterijkers niet echt tellen. Je kan gerust 10 km lang bordjes tegen komen waarop staat dat het nog 30km is naar de volgende plaats... dan lijkt het niet echt op te schieten. Maar Passeu Wenen is wel een schitterend stuk. Wie ooit wil genieten van het landschap, het leuk vindt met pondjes over te varen, alleen op fietspaden wil fietsen met alle voorzieningen aanwezig, is dit stuk een aanrader. Al zou ik het niet in het hoogseizoen doen. Dan is het aantal fietsers en het grijs gehalte misschien wat hoog.
Vanaf Hongarije was het grotendeels gedaan met de bordjes. Ze staan tenminste niet op de plaatsen waar je ze nodig hebt. Gelukkig volg je nog altijd de rivier, heb je een kaart en spreekt Zsolt Hongaars. Dat voordeel is nu ook voorbij. In het begin van Kroatie spraken ze nog wel wat Hongaars, maar nu schrijven ze zelfs al in het cyrlisch, dus kloppen onze plaatsnamen niet eens meer. Niet dat ze Servie nog de moeite nemen plaatsnamen te gebruiken. Meestal staat er bij een dorp alleen een bord dat je de bebouwde kom binnen komt, alsof je dat zelf niet kan zien.
Maar behalve dat het allemaal wat lastiger wordt qua taal, worden de voorzieningen ook steeds minder. Vandaar dat je af en toe iets meer fietst dan je zou willen. We zouden misschien iets meer wild kunnen kamperen, maar ik geloof dat het hier niet is toegestaan, en ik moet zeggen dat de borden die waarschunwen voor mijnenvelden niet echt uitnodigen om ergens zomaar je tent op te slaan. Maar nog twee dagen en dan zitten we in Roemenie, en daar is wildkamperen in ieder geval geen probleem. En zullen we wel moeten.
Een voordeel wat we niet meer hebben als we goed en wel in Roemenie zitten is dat de route voor mij ook onbekend terrein gaat zijn. Tot nu toe heb ik het grootste deel als eens gefiets toen ik naar Isreael ben gefietst. Niet dat mijn herinneringen heel erg betrouwbaar zijn, maar toch. Soms weet ik op eens weer waar een bakkertje is, dat er ergens een fietspad komt of dat er een camping zit bij dat grote gebouw wat je niet zou verwachten. Andere keren komt de weg me echter niet eens vaag bekend voor. Vraag me toch af waar dit van hangt, waarom ik me stukken wel herinner en andere niet. Ik weet dat mijn herinneringen over Servie vrij negatief waren, vooral over Novi Sad; het was nog steeds een veel te drukke weg, maar het hielp vast dat we nu een strak blauwe lucht hadden en de dag ervoor iets verder waren gefietst omdat ik nog wist dat het vorige keer heel erg tegenviel (wist alleen niet meer waarom, maar dat kwam dus door de vele steile beklimmingen die er in het traject zaten... veel meer dan er op de kaart stonden).
Morgen onze laatste dag in Servie. Nog even genieten van de bordjes die ze hier nog hebben en dan begint voor mij een volgend deel van de reis. De eerste maand zit er op, al het bekende laten we achter, het is over met alle voorzieningen. Gelukkig zijn we nu wel warm gefietst en is de conditie een stuk beter dan een maand geleden.

Iris

De Donau

We fietsen nu al een tijdje langs de Donau, en dat bevalt me wel. Een rivier zorgt er door regelmatig buiten zijn oevers te treden meestal wel voor dat hij genoeg ruimte heeft om te stromen. En daardoor is er qua natuur ook altijd veel te zien. Vooral nu het (eindelijk) lente wordt; nu zijn het niet alleen kale bomen en struiken met vogels die heel hard hun best doen de lente te lokken met hun gezang maar wordt alles groen en bloeit er vanalles. Maar behalve natuur is er ook veel cultuur te zien, dit omdat de mensen graag dicht bij de grote rivieren gaan wonen. En dat levert vaak mooie oude stadjes op en burchten boven op heuvels. Leuk om langs te fietsen, vooral als je niet naar boven hoeft te fietsen. In die zin lijkt de Donau best wel op de Rijn. Misschien zijn de kastelen iets verder vervallen hoe meer je naar het oosten komt, de rivier iets breder en is er een lichte verschuiving waar te nemen in welke soorten je waarneemt langs de rivier (meer bevers, zaagbekken, hoppen en voor mij ondefinieerbare soorten) maar toch zou je makkelijk kunnen denken dat je langs de Rijn fietst. Nou ja, sinds we gisteren in Slowakije zijn aangekomen is de taal ook wel dusdanig anders dat je wel het gevoel krijgt dat je iets verder komen.
Er is echter een verschil wat mij steeds opvalt, de Donau zit vol met stuwen. Voor fietsers heel fijn want elke ca 30 km kan je via de stuw de rivier over steken. Voor de natuur is dat natuurlijk niet ideaal, maar voor de mens is het best wel lucratief. Zo wordt de electriciteit voor de stad Wenen voor de helft opgewekt door de waterkrachtcentrale aldaar, volgens de bordjes dan. Nu weet ik natuurlijk niet wat zij verstaan onder de stad Wenen...
Als ik zo langs de Donau fiets en om mij heen kijk zie je toch overal de sporen van de Donau als deze buiten zijn oevers treed. Zo kom je regelmatig bordjes of tekens op de muur tegen ergens op schouder hoogte of nog hoger tot waar de Donau heeft gestaan, of gedenkstenen.... Op sommige plaatsen zie je de huizen op palen staan, dat lijkt mij dan efficienter. Mocht de Donau dan toch meer water bevatten dan waar op is gerekend valt de schade nog te overzien. Toch beter dan de schijnzekerheid die de dijken bieden. Het gaat heel lang goed met die dijken, maar als het mis gaat, is niemand meer voorbereidt op hoogwater. In Nederland gaan ze dan zo ver dat ze een schadevergoeding van de overheid willen... ga dan niet in de loop van een rivier wonen.
Op de fiets laat ik mijn gedachten vaak de vrije loop... en dan vraag ik me wel eens af of het leven vergelijkbaar is met een rivier. Je kan je wel overal tegen willen beschermen en alles vast willen leggen, maar als het mis gaat weet je niet meer wat je moet doen en ben je totaal niet voorbereidt. De andere kant is je baan en de huur opzeggen en gaan fietsen. Dan ben je alle zekerheid kwijt, maar je bereidt je op het ergste voor. Dan kan het als het ware alleen maar mee vallen.Maar het is wel elke keer spannend wat er nu weer op je pad gaat komen. Soms valt het tegen (waarom kunnen we nu geen visum voor kazachstan in Hongarije aanvragen) en soms valt het mee (een heerlijk ontbijtje wat je aangeboden wordt door de buurman op de camping omdat hij benieuwd is naar onze reis). We moeten ons blijven aanpassen aan de omstandigheden, en dat houdt ons scherp. Zolang het duurt geniet ik in ieder geval heel erg van de vrijheid die we hebben, maar je leert ook het vertrouwde leven wat je had waarderen.

Iris

2 weken en in Oostenrijk

Yes, inmiddels bijna 1100km gefietst en al in Oostenrijk :-) Één van de eerste dagen dat je een laag minder aan hoeft te trekken. Het zijn er nog steeds 3 maar het geeft je wel het gevoel dat het eindelijk warmer begint te worden.
De laatste dagen langs de Donau gefietst. Wat is het toch super mooi en geweldig dit mee te mogen maken. Zo fiets je km's lang tussen 2 bergen in om daarna over te gaan in 'laag' vlaktes. Schitterend natuur, de rust en de stilte om je heen, mooie dorpen waar je doorheen fietst en lijkt alsof het uitgestorven is.
Het is voor mij elke dag nog steeds een genot om op de fiets te stappen en te genieten van de tocht. Een dag rust in Regensburg was prettig maar daarna wilde ik snel weer de boel pakken om uit de drukte weg te gaan.
Laat de volgende duizend ook maar komen (en afwachten wanneer de terugslag komt) :-) :-)

Zsolt

Elk begin is moeilijk

Aan mij de eer om onze eerste blog te schrijven sinds we onderweg zijn terwijl Zsolt voor het eten zorgt. Deze keer aardappelen. Als we op onze brander in de kou koken dan willen we het liefst iets wat snel klaar is, dus couscous, pasta, gnocchi of iets dergelijks. Maar in een hostel maken we dankbaar gebruik van het gasfornuis. En onderweg benutten we ook alle mogelijkheden die voorhanden zijn. Je leert al snel dat het heel handig is als je ergens thee gaat drinken (liefst met een stuk taart of andere lekkernij, we moeten van de Duitse bakkers genieten zolang we nog in Duitsland zijn) meteen een plek bij een stopcontact te zoeken zodat je het tablet of camera weer op kan laden, op een camping probeer je je handdoek nog te drogen voordat je gaat slapen (geloof me, wakker worden en je moeten afdrogen met een bevroren handdoek is geen pretje) en te genieten van de zon als deze schijnt (we beginnen zelfs al en kleurtje te krijgen, of toch de delen door niet bedekt zijn: neus en wangen).

Maar vandaag een welverdiende rustdag al zeg ik het zelf. Dus niet proberen zo snel mogelijk in te pakken 's ochtend omdat je anders bevriest, maar uitslapen, op het gemak boodschappen doen, fietsen schoonmaken en zo eten met n flesje wijn... Dat ging de afgelopen dagen dus net iets anders. Wel op ons eigen tempo allemaal, want niets moet, maar toch. De kou zorgde ervoor dat je niet lekker even rustig op een bankje kon uitrusten. En de nachten waren vooral in het begin afzien. Het duurde even voordat ik doorhad wat Ik allemaal aan moest trekken om de nacht redelijk warm door te komen (twee paar sokken, sjaal om mijn voeten, wollen lange onderbroek, gevoerde normale broek, t shirt, twee wollen truien (dik en dun), buff en muts, en het belangrijkste twee slaapzakken aan elkaar geritst zodat je lekker tegen elkaar kan liggen :-) ). Maar nu we een beetje gewend beginnen te raken aan de kou gaat het slapen steeds beter. Totdat we gingen wild kamperen (camping was gesloten, en tien km terug of twintig verder hadden we beide geen puf voor), dan komt er ook nog de spanning bij van het illegaal  in het bos slapen. Zsolt had daar minder moeite mee, die lag al na twee minuten te snurken, maar ik bleef liggen luisteren of ik niets hoorde. 's Ochtends moest ik constateren dat dat toch tegenviel; niet eens wilde zwijnen gehoord of reeën, terwijl ik daar wel sporen van had gezien. Maar al met al bevalt het fietsen ons wel. Nog af en toe een beetje zwaar door de kou en de spier inspanning waar we nog niet helemaal aan gewend zijn, maar we genieten vooral. Van het vrij zijn, van de mooie natuur, van al het lekkere eten, van de vogeltjes (sorry voor de vele vogel foto's voor de mensen die er niets aan vinden, voor de kenners, help ik had toch een vogelgids mee moeten nemen, want ik kom er niet alleen uit). Voor degene die mee willen genieten staan de eerste foto's op picasa (zie link rechts).
En nu gaan wij verder genieten van onze extra rustdag die we hebben omdat onze paspoorten nog bij de postbode zijn en nog niet zijn aangekomen in Regensburg. Zo zie je maar, fietsen is nog sneller dan de post.

Iris

Laatste voorbereidingen

Nog 1 dag en dan is het zo ver; dan gaan we vertrekken. De laatste weken waren toch nog best druk. Sommige dingen kan je nou eenmaal niet eerder doen maar moeten op het laatste moment. En als je bijna weg gaat bedenk je ook dat je nog heel veel mensen een keer wil zien voor je vertrekt.Want een jaar weg gaan is toch best wel lang. Al met al toch nog een paar hectische dagen zo vlak voor vertrek. Het oorspronkelijke plan was om al op 27 maart te vertrekken, maar dat gaat dus 29 maart worden. Gelukkig hoeven we geen vliegtuig te halen :)

Nu het zo dicht bij komt, ben ik af en toe toch wel een klein beetje zenuwachtig. Het is een fijn idee om dadelijk helemaal vrij te zijn en niets te moeten. Er zijn geen verplichtingen meer en dingen waarvan een stemmetje in je hoofd zegt dat je ze nu toch eindelijk eens moet gaan doen. Van de andere kant - alle zekerheid die je had ben je kwijt: geen huis, geen baan, geen toekomst...

Met die toekomst zal het wel meevallen, alleen is hij nu heel erg onvoorspelbaar geworden. Op het moment dat het er naar uitzag dat we inderdaad allebei onze baan moesten opzeggen en ook niet meer in onze flat terug konden is dat even schrikken, maar dan ga je de mogelijkheden zien. We kunnen verder reizen, vrijwilligerswerk gaan doen, werk gaan zoeken in China, Nieuw Zeeland, Australië... het is vast allemaal niet zo makkelijk als het lijkt, maar dromen mag.

Maar zover is het nog lang niet. We zijn nu nog niet eens vertrokken. De tassen zijn wel al allemaal ingepakt, de olifant op de fiets gemonteerd (de vlaggetjes helaas niet; het was kiezen, of de vlaggetjes of de tassen met tent, slaapzak en matjes en de keus was toch vrij snel gemaakt) en zelfs de waterflessen (3 per fiets) zijn al gevuld. De route voor de eerste dagen is al uitgestippeld en er zijn al campings uitgezocht op verschillende afstanden van de startplaats, want je weet nooit hoe ver je gaat komen op zo'n eerste dag. Het enige wat nog ontbreekt zijn onze paspoorten, die liggen nog bij de ambassade van Azerbeidzjan .. zelfs twee dagen later vertrekken helpt daar niet voor.

Ik heb er zin in!

Iris

Van uitstel komt geen afstel!!

Het is dan eindelijk zo ver. Over een maand mijn langverwachte droom in vervulling laten gaan: LANG REIZEN.
Iedereen heeft wel een droom of een wens die je wilt waarmaken, maar om een (vage) reden er "niet aan toekomt" of "geen tijd hebt" of "geen geld" of ....... !!!???
Zo heb ik mijn jaren ook doorgebracht, denkend aan een lange reis en ondertussen andere dingen doen (ook leuke hoor). Maar mijn verlangen bleef altijd terugkomen, "ik wil een keer voor een langere periode de deur uit".
Waarom?
Ik wil mijn vicieuze cirkel en automatisch piloot doorbreken. Er is meer dan wat ik nu aan het doen ben. Ik wil meer van de wereld zien en nieuwe ervaringen opdoen in mijn tempo i.p.v. 3 weken en weer retour naar het bekende en vertrouwde auto-piloot.
En daarom gaan wij, mijn lieve vriendin, Iris, en ik een jaar op de fiets naar China.
Ik hoop dat jullie genieten van de verhalen die wij in dit blog zullen schrijven.

Groetjes Zsolt

Een digitaal begin

Het plan is er al heel lang, om naar China te fietsen. En nu lijkt het er ook echt van te gaan komen, begin april vertrekken we. Om dit allemaal digitaal vast te leggen dient dit blog.
Het idee is om hier regelmatig een update te plaatsen van onze vorderingen. Ten eerste om iedereen de kans te geven ons te volgen als daar behoefte aan is en ten tweede als herinnering van onze reis als we weer terug zijn in Nederland.
Maar wie zijn "wij" eigenlijk? Wij zijn Zsolt en Iris. Het idee is dat we beide af en toe iets op het blog gaan schrijven. Maar of dat gaat lukken zullen we nog wel zien.

Want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

Maar ik ga in ieder geval proberen mijn droom te verwezenlijken: naar China fietsen. Aan het dromen komt nu een eind, tijd voor actie! 

Iris