Nog 1 dag en dan is het zo ver; dan gaan we vertrekken. De laatste weken waren toch nog best druk. Sommige dingen kan je nou eenmaal niet eerder doen maar moeten op het laatste moment. En als je bijna weg gaat bedenk je ook dat je nog heel veel mensen een keer wil zien voor je vertrekt.Want een jaar weg gaan is toch best wel lang. Al met al toch nog een paar hectische dagen zo vlak voor vertrek. Het oorspronkelijke plan was om al op 27 maart te vertrekken, maar dat gaat dus 29 maart worden. Gelukkig hoeven we geen vliegtuig te halen :)
Nu het zo dicht bij komt, ben ik af en toe toch wel een klein beetje zenuwachtig. Het is een fijn idee om dadelijk helemaal vrij te zijn en niets te moeten. Er zijn geen verplichtingen meer en dingen waarvan een stemmetje in je hoofd zegt dat je ze nu toch eindelijk eens moet gaan doen. Van de andere kant - alle zekerheid die je had ben je kwijt: geen huis, geen baan, geen toekomst...
Met die toekomst zal het wel meevallen, alleen is hij nu heel erg onvoorspelbaar geworden. Op het moment dat het er naar uitzag dat we inderdaad allebei onze baan moesten opzeggen en ook niet meer in onze flat terug konden is dat even schrikken, maar dan ga je de mogelijkheden zien. We kunnen verder reizen, vrijwilligerswerk gaan doen, werk gaan zoeken in China, Nieuw Zeeland, Australië... het is vast allemaal niet zo makkelijk als het lijkt, maar dromen mag.
Maar zover is het nog lang niet. We zijn nu nog niet eens vertrokken. De tassen zijn wel al allemaal ingepakt, de olifant op de fiets gemonteerd (de vlaggetjes helaas niet; het was kiezen, of de vlaggetjes of de tassen met tent, slaapzak en matjes en de keus was toch vrij snel gemaakt) en zelfs de waterflessen (3 per fiets) zijn al gevuld. De route voor de eerste dagen is al uitgestippeld en er zijn al campings uitgezocht op verschillende afstanden van de startplaats, want je weet nooit hoe ver je gaat komen op zo'n eerste dag. Het enige wat nog ontbreekt zijn onze paspoorten, die liggen nog bij de ambassade van Azerbeidzjan .. zelfs twee dagen later vertrekken helpt daar niet voor.
Ik heb er zin in!
Iris
