De route

Gister zijn we alweer in Belgrado aangekomen. Dat schiet lekker op. De afgelopen dagen hebben we ook gemiddeld meer dan 110km per dag gefietst, voor ons doen best wel veel. We fietsen namelijk niet zo hard, nemen de tijd voor alles en zijn niet te beroerd te stoppen als we iets moois zien om op de foto te zetten of om gewoon van te genieten. En daarnaast moeten we ook vaak stoppen om op de kaart te kijken waar we nu naar toe moeten, of als we het helemaal niet meer weten het tablet uit de tas te halen en op de GPS te kijken waar we nu eigenlijk zijn, en belangrijker nog, hoe we verder moeten. En het wordt allemaal steeds ingewikkelder.
Tot nu toe volgen we sowieso allemaal uitgezette routes, dus we hoeven niet te bedenken hoe we gaan fietsen, maar kunnen gewoon de uitgestippelde route volgen. Het eerste deel, tot Regensburg volgde we de Limes Route. Dit is een route die langs de grens van het Romijnse Rijk ging. Deze route was grotendeels bewegwijzerd met bordjes of anders waren er genoeg fietsbordjes die we konden volgen naar het volgende dorpje. Dat is in Duitsland goed geregeld. Bovendien veel fietspaden en lekker bakkertjes om te stoppen (en op te warmen, al lijkt dat al heel lang geleden dat we te maken hadden met de vrieskou nu het al een week bijna 30 graden is). En als je het echt niet meer weet is Duits ook nog wel een begrijpelijke taal waarin Zsolt zich prima kan redden en ik ook wel kan overleven. Bovendien zijn er voor als je moe bent genoeg plaatsen met een camping of anders wel een bed in een hotel of hostel.
Vanaf Regensburg zijn we overgestapt op de Donau route, die loopt tot aan de Zwarte Zee. Van het eerste gedeelte, Regensburg tot Passau hadden we niet eens een kaart, maar de route staat zo goed aangegeven dat dat ook helemaal niet nodig is. Gewoon de bordjes volgen. Eenmaal in Oosterijk aangekomen staan er nog altijd veel bordjes, dus is de route makkelijk te volgen. Alleen kunnen de Oosterijkers niet echt tellen. Je kan gerust 10 km lang bordjes tegen komen waarop staat dat het nog 30km is naar de volgende plaats... dan lijkt het niet echt op te schieten. Maar Passeu Wenen is wel een schitterend stuk. Wie ooit wil genieten van het landschap, het leuk vindt met pondjes over te varen, alleen op fietspaden wil fietsen met alle voorzieningen aanwezig, is dit stuk een aanrader. Al zou ik het niet in het hoogseizoen doen. Dan is het aantal fietsers en het grijs gehalte misschien wat hoog.
Vanaf Hongarije was het grotendeels gedaan met de bordjes. Ze staan tenminste niet op de plaatsen waar je ze nodig hebt. Gelukkig volg je nog altijd de rivier, heb je een kaart en spreekt Zsolt Hongaars. Dat voordeel is nu ook voorbij. In het begin van Kroatie spraken ze nog wel wat Hongaars, maar nu schrijven ze zelfs al in het cyrlisch, dus kloppen onze plaatsnamen niet eens meer. Niet dat ze Servie nog de moeite nemen plaatsnamen te gebruiken. Meestal staat er bij een dorp alleen een bord dat je de bebouwde kom binnen komt, alsof je dat zelf niet kan zien.
Maar behalve dat het allemaal wat lastiger wordt qua taal, worden de voorzieningen ook steeds minder. Vandaar dat je af en toe iets meer fietst dan je zou willen. We zouden misschien iets meer wild kunnen kamperen, maar ik geloof dat het hier niet is toegestaan, en ik moet zeggen dat de borden die waarschunwen voor mijnenvelden niet echt uitnodigen om ergens zomaar je tent op te slaan. Maar nog twee dagen en dan zitten we in Roemenie, en daar is wildkamperen in ieder geval geen probleem. En zullen we wel moeten.
Een voordeel wat we niet meer hebben als we goed en wel in Roemenie zitten is dat de route voor mij ook onbekend terrein gaat zijn. Tot nu toe heb ik het grootste deel als eens gefiets toen ik naar Isreael ben gefietst. Niet dat mijn herinneringen heel erg betrouwbaar zijn, maar toch. Soms weet ik op eens weer waar een bakkertje is, dat er ergens een fietspad komt of dat er een camping zit bij dat grote gebouw wat je niet zou verwachten. Andere keren komt de weg me echter niet eens vaag bekend voor. Vraag me toch af waar dit van hangt, waarom ik me stukken wel herinner en andere niet. Ik weet dat mijn herinneringen over Servie vrij negatief waren, vooral over Novi Sad; het was nog steeds een veel te drukke weg, maar het hielp vast dat we nu een strak blauwe lucht hadden en de dag ervoor iets verder waren gefietst omdat ik nog wist dat het vorige keer heel erg tegenviel (wist alleen niet meer waarom, maar dat kwam dus door de vele steile beklimmingen die er in het traject zaten... veel meer dan er op de kaart stonden).
Morgen onze laatste dag in Servie. Nog even genieten van de bordjes die ze hier nog hebben en dan begint voor mij een volgend deel van de reis. De eerste maand zit er op, al het bekende laten we achter, het is over met alle voorzieningen. Gelukkig zijn we nu wel warm gefietst en is de conditie een stuk beter dan een maand geleden.

Iris

De Donau

We fietsen nu al een tijdje langs de Donau, en dat bevalt me wel. Een rivier zorgt er door regelmatig buiten zijn oevers te treden meestal wel voor dat hij genoeg ruimte heeft om te stromen. En daardoor is er qua natuur ook altijd veel te zien. Vooral nu het (eindelijk) lente wordt; nu zijn het niet alleen kale bomen en struiken met vogels die heel hard hun best doen de lente te lokken met hun gezang maar wordt alles groen en bloeit er vanalles. Maar behalve natuur is er ook veel cultuur te zien, dit omdat de mensen graag dicht bij de grote rivieren gaan wonen. En dat levert vaak mooie oude stadjes op en burchten boven op heuvels. Leuk om langs te fietsen, vooral als je niet naar boven hoeft te fietsen. In die zin lijkt de Donau best wel op de Rijn. Misschien zijn de kastelen iets verder vervallen hoe meer je naar het oosten komt, de rivier iets breder en is er een lichte verschuiving waar te nemen in welke soorten je waarneemt langs de rivier (meer bevers, zaagbekken, hoppen en voor mij ondefinieerbare soorten) maar toch zou je makkelijk kunnen denken dat je langs de Rijn fietst. Nou ja, sinds we gisteren in Slowakije zijn aangekomen is de taal ook wel dusdanig anders dat je wel het gevoel krijgt dat je iets verder komen.
Er is echter een verschil wat mij steeds opvalt, de Donau zit vol met stuwen. Voor fietsers heel fijn want elke ca 30 km kan je via de stuw de rivier over steken. Voor de natuur is dat natuurlijk niet ideaal, maar voor de mens is het best wel lucratief. Zo wordt de electriciteit voor de stad Wenen voor de helft opgewekt door de waterkrachtcentrale aldaar, volgens de bordjes dan. Nu weet ik natuurlijk niet wat zij verstaan onder de stad Wenen...
Als ik zo langs de Donau fiets en om mij heen kijk zie je toch overal de sporen van de Donau als deze buiten zijn oevers treed. Zo kom je regelmatig bordjes of tekens op de muur tegen ergens op schouder hoogte of nog hoger tot waar de Donau heeft gestaan, of gedenkstenen.... Op sommige plaatsen zie je de huizen op palen staan, dat lijkt mij dan efficienter. Mocht de Donau dan toch meer water bevatten dan waar op is gerekend valt de schade nog te overzien. Toch beter dan de schijnzekerheid die de dijken bieden. Het gaat heel lang goed met die dijken, maar als het mis gaat, is niemand meer voorbereidt op hoogwater. In Nederland gaan ze dan zo ver dat ze een schadevergoeding van de overheid willen... ga dan niet in de loop van een rivier wonen.
Op de fiets laat ik mijn gedachten vaak de vrije loop... en dan vraag ik me wel eens af of het leven vergelijkbaar is met een rivier. Je kan je wel overal tegen willen beschermen en alles vast willen leggen, maar als het mis gaat weet je niet meer wat je moet doen en ben je totaal niet voorbereidt. De andere kant is je baan en de huur opzeggen en gaan fietsen. Dan ben je alle zekerheid kwijt, maar je bereidt je op het ergste voor. Dan kan het als het ware alleen maar mee vallen.Maar het is wel elke keer spannend wat er nu weer op je pad gaat komen. Soms valt het tegen (waarom kunnen we nu geen visum voor kazachstan in Hongarije aanvragen) en soms valt het mee (een heerlijk ontbijtje wat je aangeboden wordt door de buurman op de camping omdat hij benieuwd is naar onze reis). We moeten ons blijven aanpassen aan de omstandigheden, en dat houdt ons scherp. Zolang het duurt geniet ik in ieder geval heel erg van de vrijheid die we hebben, maar je leert ook het vertrouwde leven wat je had waarderen.

Iris

2 weken en in Oostenrijk

Yes, inmiddels bijna 1100km gefietst en al in Oostenrijk :-) Één van de eerste dagen dat je een laag minder aan hoeft te trekken. Het zijn er nog steeds 3 maar het geeft je wel het gevoel dat het eindelijk warmer begint te worden.
De laatste dagen langs de Donau gefietst. Wat is het toch super mooi en geweldig dit mee te mogen maken. Zo fiets je km's lang tussen 2 bergen in om daarna over te gaan in 'laag' vlaktes. Schitterend natuur, de rust en de stilte om je heen, mooie dorpen waar je doorheen fietst en lijkt alsof het uitgestorven is.
Het is voor mij elke dag nog steeds een genot om op de fiets te stappen en te genieten van de tocht. Een dag rust in Regensburg was prettig maar daarna wilde ik snel weer de boel pakken om uit de drukte weg te gaan.
Laat de volgende duizend ook maar komen (en afwachten wanneer de terugslag komt) :-) :-)

Zsolt

Elk begin is moeilijk

Aan mij de eer om onze eerste blog te schrijven sinds we onderweg zijn terwijl Zsolt voor het eten zorgt. Deze keer aardappelen. Als we op onze brander in de kou koken dan willen we het liefst iets wat snel klaar is, dus couscous, pasta, gnocchi of iets dergelijks. Maar in een hostel maken we dankbaar gebruik van het gasfornuis. En onderweg benutten we ook alle mogelijkheden die voorhanden zijn. Je leert al snel dat het heel handig is als je ergens thee gaat drinken (liefst met een stuk taart of andere lekkernij, we moeten van de Duitse bakkers genieten zolang we nog in Duitsland zijn) meteen een plek bij een stopcontact te zoeken zodat je het tablet of camera weer op kan laden, op een camping probeer je je handdoek nog te drogen voordat je gaat slapen (geloof me, wakker worden en je moeten afdrogen met een bevroren handdoek is geen pretje) en te genieten van de zon als deze schijnt (we beginnen zelfs al en kleurtje te krijgen, of toch de delen door niet bedekt zijn: neus en wangen).

Maar vandaag een welverdiende rustdag al zeg ik het zelf. Dus niet proberen zo snel mogelijk in te pakken 's ochtend omdat je anders bevriest, maar uitslapen, op het gemak boodschappen doen, fietsen schoonmaken en zo eten met n flesje wijn... Dat ging de afgelopen dagen dus net iets anders. Wel op ons eigen tempo allemaal, want niets moet, maar toch. De kou zorgde ervoor dat je niet lekker even rustig op een bankje kon uitrusten. En de nachten waren vooral in het begin afzien. Het duurde even voordat ik doorhad wat Ik allemaal aan moest trekken om de nacht redelijk warm door te komen (twee paar sokken, sjaal om mijn voeten, wollen lange onderbroek, gevoerde normale broek, t shirt, twee wollen truien (dik en dun), buff en muts, en het belangrijkste twee slaapzakken aan elkaar geritst zodat je lekker tegen elkaar kan liggen :-) ). Maar nu we een beetje gewend beginnen te raken aan de kou gaat het slapen steeds beter. Totdat we gingen wild kamperen (camping was gesloten, en tien km terug of twintig verder hadden we beide geen puf voor), dan komt er ook nog de spanning bij van het illegaal  in het bos slapen. Zsolt had daar minder moeite mee, die lag al na twee minuten te snurken, maar ik bleef liggen luisteren of ik niets hoorde. 's Ochtends moest ik constateren dat dat toch tegenviel; niet eens wilde zwijnen gehoord of reeën, terwijl ik daar wel sporen van had gezien. Maar al met al bevalt het fietsen ons wel. Nog af en toe een beetje zwaar door de kou en de spier inspanning waar we nog niet helemaal aan gewend zijn, maar we genieten vooral. Van het vrij zijn, van de mooie natuur, van al het lekkere eten, van de vogeltjes (sorry voor de vele vogel foto's voor de mensen die er niets aan vinden, voor de kenners, help ik had toch een vogelgids mee moeten nemen, want ik kom er niet alleen uit). Voor degene die mee willen genieten staan de eerste foto's op picasa (zie link rechts).
En nu gaan wij verder genieten van onze extra rustdag die we hebben omdat onze paspoorten nog bij de postbode zijn en nog niet zijn aangekomen in Regensburg. Zo zie je maar, fietsen is nog sneller dan de post.

Iris