Op en neer

Nog twee dagen fietsen en dan zitten we als het goed is in Laos, al kan ik deze blog vast pas posten als we al lang over de grens zijn. (Op de toeristische plaatsen is er dan wel internet, maar wij zijn nu al blij als we een plaats vinden om te slapen, en dan is er maar zelden internet.) Het heeft ons wat moeite gekost, maar we zijn uiteindelijk toch weer op de fiets gestapt. En nu weten we ook weer waarom fietsen zo leuk is, je komt op plaatsen die je anders nooit zou zien, je fietst door mooie natuurgebieden, wordt uitgenodigd bij mensen thuis en ontdekt hoe al die vreemde dingen smaken die je overal ziet. Al is dat laatste niet altijd positief bleek toen ik vanavond voor het avondeten een vreemd uitziende vrucht had aangewezen.
We zijn nu zo zuidelijk dat we volgens mij al in het regenwoud zitten, nou ja, gisteren toch, want toen regende het. Hoe het heet als het niet regent weet ik eigenlijk niet. Wat ik wel weet is dat het woud ook hier overal plaats moet maken voor de verschillende plantages. Nu we in de bergen fietsen zijn de eindeloze tabaksplantages over gegaan van rijst, naar thee en sinds twee dagen ook grote rubber plantages. En tussendoor staat overal maïs. Zelfs hellingen waar volgens mij nog geen geit kan lopen weten ze hier te beplanten. Dat heeft als gevolg dat er overal kleine of grote aardverschuivingen zijn. Al wordt een deel ervan ook veroorzaakt door de aanleg van de wegen, die de Chinezen zo weten aan te leggen dat je steeds op en neer gaat tussen de 300m en 2000m NAP als je pech hebt en tussen de 500m en 1200m NAP als je geluk hebt. Waarbij je om de zoveel tijd door de modder of een rivier moet fietsen omdat de natuur zich niet laat dwingen door de mens. En stiekem vind ik dat best wel leuk.
Hoe verder we naar het zuiden reizen, hoe opener de mensen zijn. Er zijn veel meer mensen die je groeten en minder mensen die je aanstaren en in een beschaamd gegiechel uitbarsten als iemand toch iets durft te zeggen. Waardoor dat komt weet ik niet, maar mogelijk komt het doordat in het zuiden veel meer minderheden zijn en minder Han-Chinezen. Deze bevolkingsgroepen zorgen in ieder geval voor een vrolijker beeld want met name de vrouwen lopen nog in klederdracht rond.

Zoals verwacht zijn we ondertussen al in Laos aangekomen. Wat heerlijk om weer brood te kunnen eten, met mes en vork te eten en overal kinderen te zien die uitgelaten rondrennen. Ook de houten huizen zijn heel mooi om te zien. Jammer alleen dat de drie woorden chinees die ik ondertussen bijna als een volleerd chinees kon uitspreken niet meer bruikbaar zijn (evenals het briefje waarop staat dat ik vegetariër ben en geen vlees, vis of kip eet). Maar ik kan alweer hallo zeggen in het Laos. Maar dat is ook wel makkelijk omdat iedereen je dat toeroept :-)
Nog een ander voordeel is dat Laos niet zo moeilijk doet met internet. We kunnen dus eindelijk weer zelf op ons blog en op picasa om foto's te uploaden. Binnenkort dus ook weer foto's. Heel veel foto's. Sorry als het er iets te veel zijn en we geen mooie selectie maken. Maar het is voor ons ook meteen de manier om te voorkomen dat we alles kwijtraken als iemand opeens bedenkt dat hij of zij onze spullen toe wil eigenen.

Iris