Cambodia

Een blog schrijven is duidelijk niet onze grote hobby, vooral niet als er zoveel mooie dingen te zien zijn. En er is hier genoeg te beleven. Maar nu we op het punt staan Cambodja te verlaten toch nog een blog om de mensen die willen een beetje mee te laten genieten, en misschien een klein beetje jaloers te maken :)

Na Laos zijn we Thailand in gefietst. Wat een verschil, en dan heb ik het vooral over de wegen. Veel vierbaans autowegen - en die zijn niet leuk om te fietsen. Daarom er voor gekozen om een aantal treinen te nemen - en die zijn wel leuk - en extra lang gekampeerd in Khou Yai, een nationaal park.

In het park hebben we niet heel erg veel groot wild gezien. Maar ik weet niet of ik dat heel erg vond. Het was namelijk al spannend genoeg om in het donker door het park te fietsen. En rond onze tent zaten genoeg apen, herten en vreemde vogels  die tezamen met de oerwoud geluiden ons hebben doen genieten

Groep gibbons die gevolgd werden door een ecoloog en die wij toevallig tegen kwamen

Bezoek bij de tent

De grens overgang naar Cambodja was eigenlijk heel eenvoudig. Je moet een visum hebben, maar controles zijn er niet echt. Je kan gewoon de grens overlopen. Of fietsen. En als je terug moet om te pinnen, geen probleem, ze controleren toch niet.

Fietsen die de grens over gebracht worden. Zou het een reden hebben dat de bescherming bestaat uit bier verpakkingen?

Cambodja was weer fijn om te fietsen, veel kleinschaliger, kleine wegen, veel landbouw en visserij langs de weg en de wegen waren niet eens heel slecht. 

In Cambodja aangekomen zijn we bijna direct naar een yoga en meditatie centrum gegaan waar we de eerste week samen ons best hebben gedaan om lichaam en geest wat soepeler te krijgen. De yoga beviel me goed, en het vroege opstaan had ik ook geen problemen mee. Maar het stilzitten voor de meditatie is iets anders. Het lijkt niet lang, 25 minuten niet bewegen, en voor de tv lukt dat best, maar het was voor mij bijna onmogelijk. En als het al een keer aardig lukte kwam er op eens een mug langs...

Ik vond het dan ook niet heel erg om na een week weer verder te gaan. Al ben ik blij dat ik er een wel geweest ben. Zsolt heeft echter meer geduld dan ik en had al eerder besloten dat hij langer wilde blijven. En dat was ook wel weer spannend, na zo lang samen gereisd te hebben elkaar twee weken lang niet zien. 

Ik ben toen samen met Marc, een vriend die ons op kwam zoeken twee weken door Cambodja gaan reizen (met het openbaarheid, ook wel lekker). Dus terwijl Zsolt zijn lichaam in rare bochten wrong en zijn geest pijnigde hebben wij de toerist uitgehangen. 

Na een rustige, en vooral regenachtige start in Battambang zijn we door gegaan naar Phnom Penh waar we ons verdiept hebben in de trieste geschiedenis van het land. Ongelofelijk hoe het zo ver kan komen dat bijna de helft van de bevolking (drie miljoen van de acht miljoen inwoners) omkomt door de eigen regering. Of wel door honger of bruut vermoord zoals we gezien hebben op een van de killing fields. 

Je kan je haast niet voorstellen daar een volk wat zoveel heeft meegemaakt zo vrolijk is. Iedereen lacht op straat en of je nu ja of nee zegt op een van hun vragen (tuk tuk? Massage? Dinner? Ticket? Silk?) ze blijven aardig en je wordt netjes bedankt.

Na de jungle van de stad zijn we de groene jungle van Chi Pat gaan bezoeken. Hier hebben we lekker gewandeld, in hangmatten geslapen, onder watervallen gezwommen en gerend om de bloedzuigers voor te blijven. Wat onmogelijk is, dus om de tien minuten even stoppen om al die wormpjes te verwijderen en dan snel verder. Want als je stil staat zie je ze al op je af komen rennen. En ik verdenk ze er zelf van dat ze springen als je even niet kijkt... Wat zijn die beesten snel... Maar wel slim. Eerst verdoven ze je zodat je niets voelt en dan maar zuigen. Gelukkig brengen ze geen enge ziektes over :)

Na de jungle tijd voor het stand. En ja, het zand is echt zo wit als in de reclame en de zee zo blauw. En het water warm. Tenminste als je niet te lui bent om een stukje van het dorpje af te lopen. En omdat we ook nog al het geluk van de wereld hadden kwamen er mensen niet opdagen en sliepen wij in een boomhut op het strand zo ver van het dorpje dat we zo goed als een privé stand hadden. We klagen niet :)

Onze boomhut, of eigenlijk die van de buren. Die van ons lag zo verscholen dat je hem alleen vanuit zee kon fotograferen, wat ik toch niet aandurfde met mijn nieuwe camera

En toen was het al weer tijd om Zsolt wakker te schudden uit zijn meditatie en met z'n drieën nog een week Siem Reap te bezoeken. En dan natuurlijk met name de tempels. Hier alvast een voorproefje. De rest volgt later als de foto's uitgezocht zijn en ik geen tassen moet inpakken. Want morgen weer vroeg op om te fietsen. Bangkok, here we come!