Vakantie

Kan je vakantie hebben als je een jaar aan het reizen bent? Voor ons voelt het nu in ieder geval als vakantie. We zijn nu twee dagen in Bisjkek, Kirgizië samen met Karen en Guido, en de fietsen hebben even rust. En dat bevalt wel goed. En vandaag vertrekken we met zijn vieren naar Issyk-Köl, een groot meer in de bergen waar we rond om gaan reizen. Met de auto :) En geheel georganiseerd :)
Wat een luxe; een week lang nergens de weg hoeven zoeken (al is dat hier vrij makkelijk, er zijn bijna geen geasfalteerde wegen buiten de steden, dus als je de weg volgt kom je meestal waar je zijn moet), een week lang niet meer hoeven te zoeken naar een plaats om te slapen (en dat levert vaak nogal wat stress op aan het eind van een dag fietsen, aangezien ondergetekende vaak wat meer eisen aan een kampeerplek stelt: namelijk dat de plek niet van de weg te zien is, het onwaarschijnlijk is dat we 's nachts bezoek krijgen en dat we niet hals over kop moeten verhuizen in de nacht als het gaat regenen en we daardoor dreigen te verzuipen of dat er ook maar de geringste kans bestaat dat de grond onder onze tent wegspoelt en we in de afgerond glijden, terwijl Zsolt vooral snel een plekje wil hebben, eten en slapen, een week lang nergens meer met handen en voeten en drie woorden Russisch te hoeven uitleggen dat ik geen vlees eet, maar bovenal een week lang gezellig met mijn grote zus en Guido rondreizen!

Niet dat het ons samen niet goed bevalt, al zijn er af en toe wat strubbelingen, dat kunnen we niet ontkennen. Maar ja, wat wil je als je twee mensen 24 uur per dag samen zet in een vreemde omgeving waar je amper kan communiceren met de mensen om je heen.

Oezbekistan is ons goed bevallen, al begonnen alle eindeloze agrarische gebieden wel saai te worden. De oude steden langs de zijderoute (Khiva, Buchara, Samerkant) waren echter zeer de moeite waard om te bezichtigen. En ook de woestijn beviel mij eigenlijk best wel goed. Zelfs beter dan de agrarische gebieden als ik eerlijk ben. Oké, het was warm, het is zwaar om tien liter extra water mee te nemen omdat je niet weet waar je weer water kan vinden, water wat bovendien met een temperatuur van rond de 50 °C niet eens echt lekker smaakt (maar die fles koud water die je dan van en vrachtwagenchauffeur krijgt smaakt des te beter) en de wegen, met name in Kazachstan, zo slecht zijn dat zelfs de vrachtwagens maar 20 tot 30 km per uur gaan. Wat ik dan toch zo leuk vond aan de woestijn? Dat vraag ik me zelf ook wel eens af. De eindeloosheid, het pure, vrijwel ongerepte landschap en de afwezigheid van de mens. Ik vind het heel leuk om in contract met mensen te komen, maar door de taalbarrière krijg je zelden wat diepere gesprekken, wat wel heel erg beperkend werkt. En dan is het soms wel fijn om op jezelf aangewezen te zijn, en niet een slaapplek hoeft te zoeken tussen alle mensen.

Na Oezbekistan zijn we Kirgizië in gefietst. Dit was het land waar ik foto's van had gezien en wat me heel erg mooi leek. Maar ook heel zwaar, gezien de bruine kleur op de meeste landkaarten. Maar wat we gefietst hebben was schitterend. De steile bergen waren indrukwekkend, de vlaktes met de jurts en de kuddes met vee genieten en zelfs de wolken waren mooi. Beetje jammer van de regen, maar we klagen nog niet. We hebben hier bijna evenveel regen gehad als de afgelopen drie en een halve maand samen; we hebben drie keer een buitje op onze kop gekregen van nog geen 15 minuten :)
Ook een lichte tegenvaller was onze kaart. Deze gaf aan dat we nog twee passen moest passeren voordat we de bergen achter ons gingen laten en naar de vlakte af gingen dalen. De eerste pas was volgens de kaart bijna 3200m hoog. De beklimming was goed te doen qua steilheid (alle bordjes geven aan dat je 12% gaat klimmen, maar in de praktijk is dat volgens mij toch anders). De tweede pas zou iets hoger zijn, ca 3500m maar door de aanwezige tunnel zouden we maar tot 2500m hoeven klimmen. En aangezien we na de eerste pas niet verder dan tot ca 2000 waren gedaald, zouden we niet zo veel meer hoeven klimmen. Eitje. Dachten we. Tot we voor de berg stonden en we ons afvroegen waar die tunnel dan zou zijn. En waarom we al die auto's naar boven zagen slingeren...
Uiteindelijk begon de tunnel op een hoogte van meer dan 3000m. En dit keer was het hellingspercentage voor mijn gevoel zeker 12%, als het niet meer was. Maar met 6 km per uur kom je ook boven :)

De tunnel had niet een heel goede reputatie. We hadden verhalen gehoord en gelezen dat de luchtkwaliteit zo slecht zou zijn dat automobilisten met pech onder weg de wandeling naar het eind van de tunnel niet overleeft hadden door koolmonoxide vergiftiging... En omdat we onze gezondheid liever niet op het spel zetten hebben we maar een lift gevraagd van een vrachtwagen, wat geen probleem was.
Na de beklimming komt de afdaling. 60 km aan één stuk dalen. De weg ging dwars door een canyon die zo small was dat er nergens een plek was om de tent op te zetten (tenminste geen plek die aan mijn normen voldeed). Vandaar dat we nog dezelfde dag bijna 60 km zijn gedaald voor we een plekje vonden voor onze tent (en nu was ik zo moe dat ik zelfs niet meer zo kritisch was qua kampeerplek: als de automobilisten goed keken hadden ze ons tentje vanaf de weg kunnen zien staan... Denk ik toch want ik kon de auto's ook zien rijden...).
Al met al waren we twee dagen eerder in Bisjkek, en ook twee dagen eerder in het gezelschap van Karen en Guido, onze reisgenoten voor komende week. Dus eigenlijk is onze vakantie eerder begonnen.

Mijn plan voor de vakantie is om de foto's van Tasjkent tot Bisjkek nog uit te zoeken, en zo mogelijk ook te uploaden. Al zal dat laatste waarschijnlijk pas lukken als we terug in Bisjkek zijn. Dus jullie zullen het nog even moeten doen met dit blog, de beelden volgen later.

Iris

Woestijntocht

28 juni 22:05h en nog steeds 27 graden in Khiva, Oezbek.

Maar goed, ons Kaspische Zee overtocht ging bijna vlekkeloos. We zouden eerst in de avond vertrekken, toen werd het middennacht en uiteindelijk werd het de volgende middag om 12 uur. Om niet meer geld uit te geven dan nodig, en ook een beetje omdat we bang waren dat de boot toch zou vertrekken, de communicatie was niet geheel vlekkeloos, hebben we onze tent in de haven tussen twee mede reizigende auto's opgezet. 

De volgende dag rond 12 uur kwamen we aan in Aqtau, Kazachstan. Pas 10 uur 's avonds mochten we aanmeren. Voordat alles was afgehandeld bleek het al middennacht te zijn. Hotel opgezocht en gaan slapen. Na een dag rond gekeken te hebben hebben we onze fietsen weer gepakt. Volgens de nieuwere kaart van een medereiziger bleek er een kortere weg naar de volgende stad, Shetpe, te zijn en volgens onze kaart liep de weg dood. Toch maar de shortcut genomen. Uiteindelijk blijken we in de woestijn uit te komen. Asfalt werd steeds slechter en daarna alleen nog maar soort van asfalt en zand.60 km voor Shetpe bij een Moeselman(??), een soort priester en zijn familie overnacht. De volgende dag liep de temperatuur zo hoog op, 44 C dat we in Shetpe zijn gestopt om bij te komen. De volgende 400 km hadden we slecht tot zeer slechte wegdek met af en toe nieuw gelegd asfalt waar nog niemand op mocht rijden, waar wij doodleuk op fietsten. Bij wegwerkzaamheden werden we vriendelijk verwelkomt of toegezwaaid, maar niemand die er iets van zei. Gelukkig geen regels voor fietsers :-) Zo ook geen regels dat we onze woestijn tocht merendeels aan de linker kant hadden gereden vanwege de stofwolken van (vracht)auto's. De wind kwam vanuit het noorden, vrij hard, en blies alles naar de rechter kant van de weghelft.

We werden met name door vele truckers vriendelijk verwelkomt. Zelfs een keer zo vriendelijk dat er 4 truckers midden op de weg 'geparkeerd' stonden om ons een bak thee te geven om gezellig een praatje te maken. En de alcohol werd ook niet gespaard.

En toch, als je op dit soort eindeloze, onverharde en hobbelige wegen fietst, vraag ik mezelf wel eens af wat er nog zo leuk aan is? Het was dan soms best moeilijk om niet in te gaan op de vriendelijkheid van de truckers die ons een lift wilden geven naar de volgende 'grote' stad, Beyneu. Eenmaal in Beyneu hebben we de pro's en contra's bekeken voor de volgende 400 km die we door de woestijn moesten fietsen, naar en door Oezbekistan. Uiteindelijk besloten om de trein te nemen, zodat we ook van het cultuur in Oezbek kunnen genieten ipv er doorheen te razen zonder iets gezien te hebben.
Treinreis was ook een ervaring apart. Een tocht van een kleine 400km in 10 uur met de Oezbeekse grens ertussen, waar we ervoor een uur en erna bijna 2 uur hebben stil gestaan.Ondertussen liep de trein vol met handelaren die van alles probeerden te verkopen. Van speelgoed tot sieraden, eten en zelfs wisselen van geld. Geen probleem. Zwarte markt floreert, en de koerzen liggen vele malen hoger dan bij de bank. Bij nader informatie blijkt dat de inwoners via de legale weg niet aan dollars of euros kunnen komen.
Na weer door de droogte gefietst te hebben gingen we eindelijk richting het zuiden (Khiva) waar we de rivier Amu Darya hebben gevolgd. Alles werd groener en de uitzicht ook mooier. Veel landbouw, mn katoen, maar ook eigen moestuinen.De mensen nog steeds even vriendelijk en nieuwsgierig en nog steeds veel uitnodigingen voor thee en/of eten moeten afslaan om toch ook wat km's te maken.
Na Khiva door de woestijn naar Buxoro (Buchara), een kleine 450 km, en tot dusver ook onze hoogst gemeten temperatuur tijdens het fietsen, 49 GRADEN CELSIUS. Heeeeeeeel erg heet en niet goed als je slecht water hebt gedronken. Iris was onze eerste slachtoffer. In Gazli, 100 km voor Buchara deed het slechte drinkwater zijn werking. Misselijkheid, buikpijn en later zelfs braken. Tegen de avond overkwam het mij en de 2 andere fietsers, Minwa (Amerika) en Stephan (Duitsland) die wij de dag ervoor hadden ontmoet, besloten om door te gaan. De nacht was geen pretje, buikloop en spierkrampen. Nadeel als de toilet 200 meter verder staat!!!!!!!! :-(((
De volgende dag alle 2 belabberd, besloten om de bus naar Buchara te nemen. Met veel pijn en moeite in een hotelletje terecht gekomen met eigen badkamer en maar weer gaan liggen, gelukkig met de airco aan zodat je kan afkoelen. Het is dan inmiddels 2 juni en nog steeds dik over de 40 graden. De eigenaresse van het hotel heeft meteen een paar potten mintthee voor ons gemaakt (wat een schat) en dat hielp enorm.
's Avonds kwamen Minwa en Stephan ook aan, waarbij Minwa al tijdens de laatste uren van de reis ziek werd. Een dag later was Stephan aan de beurt.
Gisteren toch nog wat van de stad kunnen zien en mooie gebouwen bezichtigd, maar na 2-3 uur was ik weer uitgeteld. Terug in onze koele kamer en weer uitrusten.

We zijn nu bijna 100 dagen onderweg en toch al aardig wat gezien en meegemaakt. Het is voor mij heel erg moeilijk om in woorden te omschrijven wat er in mij omgaat. Er wordt regelmatig een spiegel voor mn neus gehouden, wat ik niet altijd in dank afneem, maar wel nodig heb om te kunnen groeien. Discussies en onenigheden vermijd ik het liefst, maar daar kom ik ook niet verder mee. Je gaat jezelf afvragen hoe flexibel je naar jezelf en naar een ander bent. Ik beschouw mijn reis dan ook niet alleen als een reis om door leuke, interessante en warme landen te fietsen, maar ook een reis naar mijn innerlijke wereld die af en toe overhoop ligt, en nog niet in balans is. Ik heb nog veel te leren en nog vele wegen om te bewandelen, in mijn geval fietsen :-)))
Misschien zeg en schrijf ik dit veel te weinig, maar mijn grootste dank en liefde gaat uit naar Iris voor haar engelengeduld (meeste geval) en de spiegel die ik voorgeschoteld krijg (ondanks dat ik nog tegensputter).
Hou van je, schat!!!!

LAAT JE LEVEN NIET LEIDEN, JE BENT HET LEVEN ZELF.

Zsolt