We zijn in China! En daar zijn we best wel trots op eigenlijk. Maar ik vind het best een beetje wennen allemaal. Wat een verschil met de afgelopen landen waar we gefietst hebben. De wegen zijn schitterend (al komt dat misschien omdat we alleen nog maar een kaart van China hebben waar alleen de autowegen opstaan, en we hebben dus alleen nog maar op de autoweg gefietst), het landschap is nog steeds heel erg mooi en in weze niet heel anders dan de laatste landen waar we doorheen hebben gefietst en toch is alles anders.
Ten eerste de taal... daar verstaan we helemaal niets van. En niemand begrijpt ons. Na drie dagen lukte het ons pas uit te leggen dat we uit Nederland komen (Ge Lai of zo iets), tenminste, de helft van de mensen begrijpt ons nu. Ik geloof dat ik het Russisch een beetje mis (heb ook besloten dat ik gewoon door ga met Russisch leren... misschien wordt ik er dan nog ooit goed in). Gelukkig zijn er heel veel behulpzame studenten die Engels leren en ons willen helpen. Zo hebben we gister de hele dag met twee vrienden door Urumqi gelopen nadat een van hen ons had geholpen met de volgende treinkaartjes proberen te bemachtigen (en dit keer geen staanplaats maar een zitplaats). Het is heel fijn dat er zoveel mensen zijn die willen helpen, maar het geeft ook een beetje een machteloos gevoel, alleen is het echt heel moeilijk om iets voor elkaar te krijgen. Ik probeer me er maar bij neer te leggen maar kijk stiekem toch een beetje uit naar het eerst volgende land waar de taal weer normaal te leren is.
Het eten aan de andere kant bevalt mij uitstekend. Niet dat het eten in de verschillende '-stanen' niet goed was, maar echt gevarieerd was het niet, zeker niet voor een vegetarier. Nu is het nog een beetje lastig maar er is wel genoeg keus en ook lekker pittig. Al zal ik na een maand vast genoeg hebben van alle noodles. En ik hoop ook dat het eten met stokjes tegen die tijd wat sneller gaat en minder kramp in mijn vingers oplevert.
We zitten nu nog even in een hostel en dan gaan we weer verder met de trein. En ik mis de fiets. Toegegeven, dat is deels ook uit luiheid, want fietsen is zo veel makkelijker dan uitzoeken waar en wanneer er een trein gaat en dan ook nog een kaartje moeten kopen. Dat alles is nog wel te doen, maar dan zijn er ook nog de fietsen. Onze eerste trein (van Jinghe naar Urumqi voor de liefhebbers die het op de kaart willen opzoeken) was al een heel avontuur. Er werd gezegd dat de fietsen mee konden. Maar toen we voor de trein stonden, tot de nok toe volgeladen zeiden ze doodleuk dat we in moesten stappen terwijl het halletje al helemaal vol stond. Toen de trein al aan het vertrekken was (en weer tot stilstaand gemaand door een vriendelijke conductrice (tenminste dat denk ik toch, mijn Chinees was nog niet zo goed)) mochten de fietsen in het halletje van de slaapcoupe staan. Wij mochten daar helaas niet staan en moesten ons in de overvolle trein nestelen. En we hadden staanplaatsen dus dat werd een lange nacht. Waarbij ik nog het geluk had dat ik met mijn knieeen in mijn nek op de grond kon zitten, maar Zsolt heeft de eerste 3 uur moeten staan omdat er zelfs geen plaats meer op de grond was. En dan is reizen per fiets wel makkelijker. Maar zo hebben we wel een van de studenten ontmoet die ons heeft geholpen met het volgende treinkaartje kopen, hostel vinden en met wie samen van een sightseeing Urumqi hebben genoten die zijn vriend voor hem op het programma had staan.
Geleerd van ons eerste avontuur in de trein hebben we nu een zitplaats voor de volgende trein (de bedden waren helaas al op... maar 16 uur op een stoel zitten is in ieder geval al beter dan op de grond zitten/staan). En de fietsen hebben we nu ook al afgestaan omdat die los van ons vervoerd worden. Ik hoop maar dat dat goed gaat. Daar maak ik me nog een beetje zorgen om want ik heb verhalen gelezen van andere fietsers die drie dagen op hun fiets hebben moeten wachten...maar ik maak me te veel zorgen volgens Zsolt. Misschien is dat ook waar, want de eerste trein is ook helemaal goed gekomen).
Al met al mis ik het fietsen dus wel een beetje... dat gaat bijna vanzelf. Gewoon het oosten aanhouden en je komt er wel. Maar dat zit er voorlopig nog niet in. Het is ons nog niet gelukt ons visum voor China te verlengen. Van de ene kant is ons gezegd dat dat niet meer kan, en gisteren bij het politiebureau (waar de studenten ons naar toe hebben gebracht) kregen we te horen dat we ons visum pas een week voordat het is verlopen kunnen verlengen. Geen woord dat het niet kan. Maar ondertussen weten wij niet zo goed waar we rekening mee moeten houden. Als we het kunnen verlengen, kunnen we veel meer gaan fietsen, en meer tijd in natuurgebieden gaan besteden. Maar als het niet kan, moeten we bijna alles met de trein gaan doen.
Hoe dan ook, we zullen ons wel vermaken. En proberen af en toe een berichtje te plaatsen om jullie op de hoogte te houden. Facebook werkt hier niet meer, en internet ook niet altijd even goed (of we mogen er niet bij want een paspoort is geen officieel document hier dus we konden ons niet identificeren). En we zullen zien of we nog wat foto's kunnen posten. Want op onze blog kan ik ook niet meer (gelukkig wel mailen naar het blog zodat ik wel nog berichten kan achterlaten).
We houden jullie op de hoogte. En proberen zoveel mogelijk te genieten van alles wat we meemaken.
Iris
Ten eerste de taal... daar verstaan we helemaal niets van. En niemand begrijpt ons. Na drie dagen lukte het ons pas uit te leggen dat we uit Nederland komen (Ge Lai of zo iets), tenminste, de helft van de mensen begrijpt ons nu. Ik geloof dat ik het Russisch een beetje mis (heb ook besloten dat ik gewoon door ga met Russisch leren... misschien wordt ik er dan nog ooit goed in). Gelukkig zijn er heel veel behulpzame studenten die Engels leren en ons willen helpen. Zo hebben we gister de hele dag met twee vrienden door Urumqi gelopen nadat een van hen ons had geholpen met de volgende treinkaartjes proberen te bemachtigen (en dit keer geen staanplaats maar een zitplaats). Het is heel fijn dat er zoveel mensen zijn die willen helpen, maar het geeft ook een beetje een machteloos gevoel, alleen is het echt heel moeilijk om iets voor elkaar te krijgen. Ik probeer me er maar bij neer te leggen maar kijk stiekem toch een beetje uit naar het eerst volgende land waar de taal weer normaal te leren is.
Het eten aan de andere kant bevalt mij uitstekend. Niet dat het eten in de verschillende '-stanen' niet goed was, maar echt gevarieerd was het niet, zeker niet voor een vegetarier. Nu is het nog een beetje lastig maar er is wel genoeg keus en ook lekker pittig. Al zal ik na een maand vast genoeg hebben van alle noodles. En ik hoop ook dat het eten met stokjes tegen die tijd wat sneller gaat en minder kramp in mijn vingers oplevert.
We zitten nu nog even in een hostel en dan gaan we weer verder met de trein. En ik mis de fiets. Toegegeven, dat is deels ook uit luiheid, want fietsen is zo veel makkelijker dan uitzoeken waar en wanneer er een trein gaat en dan ook nog een kaartje moeten kopen. Dat alles is nog wel te doen, maar dan zijn er ook nog de fietsen. Onze eerste trein (van Jinghe naar Urumqi voor de liefhebbers die het op de kaart willen opzoeken) was al een heel avontuur. Er werd gezegd dat de fietsen mee konden. Maar toen we voor de trein stonden, tot de nok toe volgeladen zeiden ze doodleuk dat we in moesten stappen terwijl het halletje al helemaal vol stond. Toen de trein al aan het vertrekken was (en weer tot stilstaand gemaand door een vriendelijke conductrice (tenminste dat denk ik toch, mijn Chinees was nog niet zo goed)) mochten de fietsen in het halletje van de slaapcoupe staan. Wij mochten daar helaas niet staan en moesten ons in de overvolle trein nestelen. En we hadden staanplaatsen dus dat werd een lange nacht. Waarbij ik nog het geluk had dat ik met mijn knieeen in mijn nek op de grond kon zitten, maar Zsolt heeft de eerste 3 uur moeten staan omdat er zelfs geen plaats meer op de grond was. En dan is reizen per fiets wel makkelijker. Maar zo hebben we wel een van de studenten ontmoet die ons heeft geholpen met het volgende treinkaartje kopen, hostel vinden en met wie samen van een sightseeing Urumqi hebben genoten die zijn vriend voor hem op het programma had staan.
Geleerd van ons eerste avontuur in de trein hebben we nu een zitplaats voor de volgende trein (de bedden waren helaas al op... maar 16 uur op een stoel zitten is in ieder geval al beter dan op de grond zitten/staan). En de fietsen hebben we nu ook al afgestaan omdat die los van ons vervoerd worden. Ik hoop maar dat dat goed gaat. Daar maak ik me nog een beetje zorgen om want ik heb verhalen gelezen van andere fietsers die drie dagen op hun fiets hebben moeten wachten...maar ik maak me te veel zorgen volgens Zsolt. Misschien is dat ook waar, want de eerste trein is ook helemaal goed gekomen).
Al met al mis ik het fietsen dus wel een beetje... dat gaat bijna vanzelf. Gewoon het oosten aanhouden en je komt er wel. Maar dat zit er voorlopig nog niet in. Het is ons nog niet gelukt ons visum voor China te verlengen. Van de ene kant is ons gezegd dat dat niet meer kan, en gisteren bij het politiebureau (waar de studenten ons naar toe hebben gebracht) kregen we te horen dat we ons visum pas een week voordat het is verlopen kunnen verlengen. Geen woord dat het niet kan. Maar ondertussen weten wij niet zo goed waar we rekening mee moeten houden. Als we het kunnen verlengen, kunnen we veel meer gaan fietsen, en meer tijd in natuurgebieden gaan besteden. Maar als het niet kan, moeten we bijna alles met de trein gaan doen.
Hoe dan ook, we zullen ons wel vermaken. En proberen af en toe een berichtje te plaatsen om jullie op de hoogte te houden. Facebook werkt hier niet meer, en internet ook niet altijd even goed (of we mogen er niet bij want een paspoort is geen officieel document hier dus we konden ons niet identificeren). En we zullen zien of we nog wat foto's kunnen posten. Want op onze blog kan ik ook niet meer (gelukkig wel mailen naar het blog zodat ik wel nog berichten kan achterlaten).
We houden jullie op de hoogte. En proberen zoveel mogelijk te genieten van alles wat we meemaken.
Iris
