De afgelopen twee maanden hebben we de verschillende ' -stanen ' doorkruist (Kazachstan, Oezbekistan, Kirgizië (in het Engels Kirgizstan... dus reken ik ook maar mee met de -stanen)) en dat beviel eigenlijk wel goed. We hebben er hoogte en diepte punten bereikt. We zijn letterlijk een paar keer tot boven de 3000m gefietst, hebben genoten van de mooie landschappen, aardige mensen (soms iets te aardig... Ben de kater nog weg aan het werken van alle drank die we hier gekregen hebben) en natuurlijk van het gezelschap van mijn zus en haar vriend. Echt super dat ze ons helemaal in Verweggistan zijn komen opzoeken. We hebben genoten van de week samen reizen rond het meer. Het was in het begin even wennen in een auto zitten en rondgereden te worden. Op de fiets hoeven we nooit te bedenken wat we willen doen... Dat is duidelijk, fietsen. Maar nu heb je opeens zeeën van tijd. Dus lekker gezwommen, gewandeld, paard gereden, gekeken hoe een arend een onschuldig wit konijntje ving ( :( ), naar een werkplaats geweest waar ze vilt maken voor de jurts en veel gepraat en gelachen.
Maar we hebben het ook af en toe zwaar gehad. Ziek worden in de woestijn is geen pretje, we hebben in Kirgizië meer regen gehad dan de drie en een halve maand ervoor (oké, we klagen niet, we zijn nog niet een keer helemaal nat geregend, maar hebben toch weer en aantal keren onze regenjas aangetrokken, en een keer tot 12 uur in de tent gezeten, totdat de zon ging schijnen en we lekker in het meer konden zwemmen voordat we gingen fietsen), en af en toe hebben we het samen best zwaar gehad. 24 uur per dag samen is soms best veel. Maar we doen ons best... En we gaan ook samen in China komen!
Hopelijk vandaag al. En dan gaat het waarschijnlijk iets minder worden met het fietsen. Aangezien we maar een visum voor een maand hebben gekregen en het niet meer kunnen verlengen (dat schijnt een nieuwe regel te zijn... Maar hopelijk weten ze dat nog niet in het verre westen van China en kunnen we ons visum wel met een maand verlengen). Het eerste stuk willen we waarschijnlijk met de trein doen. Zo kunnen we wat tijd besparen en genoeg tijd over houden om nog een aantal mooie dingen te bezichtigen en af en toe wat langer op een plaats te blijven en meer te wandelen (ik heb meer spierpijn gehad van de wandeling die ik met mijn zus heb gemaakt dan van alle dik 7500 fiets km bij elkaar). Want ik ben nu eindelijk begonnen met over China te lezen, en ik heb er al heel veel zin in. Maar het is ook wel weer heel spannend. Tot hier konden we ons nog redden met het beetje Russisch wat ik heb geleerd, maar nu gaat de taalbarrière nog groter worden. En het cultuurverschil... Ik beken, ik ben best wel een beetje zenuwachtig.
De route die weer ongeveer willen gaan afleggen is eerst met de trein naar het begin, of einde van de Chinese muur, en dan richting het zuiden afzakken. Met de fiets en soms met de trein, afhankelijk van ons visum. Tot in Laos, Birma of Vietnam vanwaar we door willen fietsen naar Thailand en Cambodja, waar weer een vriend ons komt opzoeken!
Het leven is leuk!
Iris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten