Vakantie

Kan je vakantie hebben als je een jaar aan het reizen bent? Voor ons voelt het nu in ieder geval als vakantie. We zijn nu twee dagen in Bisjkek, Kirgizië samen met Karen en Guido, en de fietsen hebben even rust. En dat bevalt wel goed. En vandaag vertrekken we met zijn vieren naar Issyk-Köl, een groot meer in de bergen waar we rond om gaan reizen. Met de auto :) En geheel georganiseerd :)
Wat een luxe; een week lang nergens de weg hoeven zoeken (al is dat hier vrij makkelijk, er zijn bijna geen geasfalteerde wegen buiten de steden, dus als je de weg volgt kom je meestal waar je zijn moet), een week lang niet meer hoeven te zoeken naar een plaats om te slapen (en dat levert vaak nogal wat stress op aan het eind van een dag fietsen, aangezien ondergetekende vaak wat meer eisen aan een kampeerplek stelt: namelijk dat de plek niet van de weg te zien is, het onwaarschijnlijk is dat we 's nachts bezoek krijgen en dat we niet hals over kop moeten verhuizen in de nacht als het gaat regenen en we daardoor dreigen te verzuipen of dat er ook maar de geringste kans bestaat dat de grond onder onze tent wegspoelt en we in de afgerond glijden, terwijl Zsolt vooral snel een plekje wil hebben, eten en slapen, een week lang nergens meer met handen en voeten en drie woorden Russisch te hoeven uitleggen dat ik geen vlees eet, maar bovenal een week lang gezellig met mijn grote zus en Guido rondreizen!

Niet dat het ons samen niet goed bevalt, al zijn er af en toe wat strubbelingen, dat kunnen we niet ontkennen. Maar ja, wat wil je als je twee mensen 24 uur per dag samen zet in een vreemde omgeving waar je amper kan communiceren met de mensen om je heen.

Oezbekistan is ons goed bevallen, al begonnen alle eindeloze agrarische gebieden wel saai te worden. De oude steden langs de zijderoute (Khiva, Buchara, Samerkant) waren echter zeer de moeite waard om te bezichtigen. En ook de woestijn beviel mij eigenlijk best wel goed. Zelfs beter dan de agrarische gebieden als ik eerlijk ben. Oké, het was warm, het is zwaar om tien liter extra water mee te nemen omdat je niet weet waar je weer water kan vinden, water wat bovendien met een temperatuur van rond de 50 °C niet eens echt lekker smaakt (maar die fles koud water die je dan van en vrachtwagenchauffeur krijgt smaakt des te beter) en de wegen, met name in Kazachstan, zo slecht zijn dat zelfs de vrachtwagens maar 20 tot 30 km per uur gaan. Wat ik dan toch zo leuk vond aan de woestijn? Dat vraag ik me zelf ook wel eens af. De eindeloosheid, het pure, vrijwel ongerepte landschap en de afwezigheid van de mens. Ik vind het heel leuk om in contract met mensen te komen, maar door de taalbarrière krijg je zelden wat diepere gesprekken, wat wel heel erg beperkend werkt. En dan is het soms wel fijn om op jezelf aangewezen te zijn, en niet een slaapplek hoeft te zoeken tussen alle mensen.

Na Oezbekistan zijn we Kirgizië in gefietst. Dit was het land waar ik foto's van had gezien en wat me heel erg mooi leek. Maar ook heel zwaar, gezien de bruine kleur op de meeste landkaarten. Maar wat we gefietst hebben was schitterend. De steile bergen waren indrukwekkend, de vlaktes met de jurts en de kuddes met vee genieten en zelfs de wolken waren mooi. Beetje jammer van de regen, maar we klagen nog niet. We hebben hier bijna evenveel regen gehad als de afgelopen drie en een halve maand samen; we hebben drie keer een buitje op onze kop gekregen van nog geen 15 minuten :)
Ook een lichte tegenvaller was onze kaart. Deze gaf aan dat we nog twee passen moest passeren voordat we de bergen achter ons gingen laten en naar de vlakte af gingen dalen. De eerste pas was volgens de kaart bijna 3200m hoog. De beklimming was goed te doen qua steilheid (alle bordjes geven aan dat je 12% gaat klimmen, maar in de praktijk is dat volgens mij toch anders). De tweede pas zou iets hoger zijn, ca 3500m maar door de aanwezige tunnel zouden we maar tot 2500m hoeven klimmen. En aangezien we na de eerste pas niet verder dan tot ca 2000 waren gedaald, zouden we niet zo veel meer hoeven klimmen. Eitje. Dachten we. Tot we voor de berg stonden en we ons afvroegen waar die tunnel dan zou zijn. En waarom we al die auto's naar boven zagen slingeren...
Uiteindelijk begon de tunnel op een hoogte van meer dan 3000m. En dit keer was het hellingspercentage voor mijn gevoel zeker 12%, als het niet meer was. Maar met 6 km per uur kom je ook boven :)

De tunnel had niet een heel goede reputatie. We hadden verhalen gehoord en gelezen dat de luchtkwaliteit zo slecht zou zijn dat automobilisten met pech onder weg de wandeling naar het eind van de tunnel niet overleeft hadden door koolmonoxide vergiftiging... En omdat we onze gezondheid liever niet op het spel zetten hebben we maar een lift gevraagd van een vrachtwagen, wat geen probleem was.
Na de beklimming komt de afdaling. 60 km aan één stuk dalen. De weg ging dwars door een canyon die zo small was dat er nergens een plek was om de tent op te zetten (tenminste geen plek die aan mijn normen voldeed). Vandaar dat we nog dezelfde dag bijna 60 km zijn gedaald voor we een plekje vonden voor onze tent (en nu was ik zo moe dat ik zelfs niet meer zo kritisch was qua kampeerplek: als de automobilisten goed keken hadden ze ons tentje vanaf de weg kunnen zien staan... Denk ik toch want ik kon de auto's ook zien rijden...).
Al met al waren we twee dagen eerder in Bisjkek, en ook twee dagen eerder in het gezelschap van Karen en Guido, onze reisgenoten voor komende week. Dus eigenlijk is onze vakantie eerder begonnen.

Mijn plan voor de vakantie is om de foto's van Tasjkent tot Bisjkek nog uit te zoeken, en zo mogelijk ook te uploaden. Al zal dat laatste waarschijnlijk pas lukken als we terug in Bisjkek zijn. Dus jullie zullen het nog even moeten doen met dit blog, de beelden volgen later.

Iris