Elk begin is moeilijk

Aan mij de eer om onze eerste blog te schrijven sinds we onderweg zijn terwijl Zsolt voor het eten zorgt. Deze keer aardappelen. Als we op onze brander in de kou koken dan willen we het liefst iets wat snel klaar is, dus couscous, pasta, gnocchi of iets dergelijks. Maar in een hostel maken we dankbaar gebruik van het gasfornuis. En onderweg benutten we ook alle mogelijkheden die voorhanden zijn. Je leert al snel dat het heel handig is als je ergens thee gaat drinken (liefst met een stuk taart of andere lekkernij, we moeten van de Duitse bakkers genieten zolang we nog in Duitsland zijn) meteen een plek bij een stopcontact te zoeken zodat je het tablet of camera weer op kan laden, op een camping probeer je je handdoek nog te drogen voordat je gaat slapen (geloof me, wakker worden en je moeten afdrogen met een bevroren handdoek is geen pretje) en te genieten van de zon als deze schijnt (we beginnen zelfs al en kleurtje te krijgen, of toch de delen door niet bedekt zijn: neus en wangen).

Maar vandaag een welverdiende rustdag al zeg ik het zelf. Dus niet proberen zo snel mogelijk in te pakken 's ochtend omdat je anders bevriest, maar uitslapen, op het gemak boodschappen doen, fietsen schoonmaken en zo eten met n flesje wijn... Dat ging de afgelopen dagen dus net iets anders. Wel op ons eigen tempo allemaal, want niets moet, maar toch. De kou zorgde ervoor dat je niet lekker even rustig op een bankje kon uitrusten. En de nachten waren vooral in het begin afzien. Het duurde even voordat ik doorhad wat Ik allemaal aan moest trekken om de nacht redelijk warm door te komen (twee paar sokken, sjaal om mijn voeten, wollen lange onderbroek, gevoerde normale broek, t shirt, twee wollen truien (dik en dun), buff en muts, en het belangrijkste twee slaapzakken aan elkaar geritst zodat je lekker tegen elkaar kan liggen :-) ). Maar nu we een beetje gewend beginnen te raken aan de kou gaat het slapen steeds beter. Totdat we gingen wild kamperen (camping was gesloten, en tien km terug of twintig verder hadden we beide geen puf voor), dan komt er ook nog de spanning bij van het illegaal  in het bos slapen. Zsolt had daar minder moeite mee, die lag al na twee minuten te snurken, maar ik bleef liggen luisteren of ik niets hoorde. 's Ochtends moest ik constateren dat dat toch tegenviel; niet eens wilde zwijnen gehoord of reeën, terwijl ik daar wel sporen van had gezien. Maar al met al bevalt het fietsen ons wel. Nog af en toe een beetje zwaar door de kou en de spier inspanning waar we nog niet helemaal aan gewend zijn, maar we genieten vooral. Van het vrij zijn, van de mooie natuur, van al het lekkere eten, van de vogeltjes (sorry voor de vele vogel foto's voor de mensen die er niets aan vinden, voor de kenners, help ik had toch een vogelgids mee moeten nemen, want ik kom er niet alleen uit). Voor degene die mee willen genieten staan de eerste foto's op picasa (zie link rechts).
En nu gaan wij verder genieten van onze extra rustdag die we hebben omdat onze paspoorten nog bij de postbode zijn en nog niet zijn aangekomen in Regensburg. Zo zie je maar, fietsen is nog sneller dan de post.

Iris