De route

Gister zijn we alweer in Belgrado aangekomen. Dat schiet lekker op. De afgelopen dagen hebben we ook gemiddeld meer dan 110km per dag gefietst, voor ons doen best wel veel. We fietsen namelijk niet zo hard, nemen de tijd voor alles en zijn niet te beroerd te stoppen als we iets moois zien om op de foto te zetten of om gewoon van te genieten. En daarnaast moeten we ook vaak stoppen om op de kaart te kijken waar we nu naar toe moeten, of als we het helemaal niet meer weten het tablet uit de tas te halen en op de GPS te kijken waar we nu eigenlijk zijn, en belangrijker nog, hoe we verder moeten. En het wordt allemaal steeds ingewikkelder.
Tot nu toe volgen we sowieso allemaal uitgezette routes, dus we hoeven niet te bedenken hoe we gaan fietsen, maar kunnen gewoon de uitgestippelde route volgen. Het eerste deel, tot Regensburg volgde we de Limes Route. Dit is een route die langs de grens van het Romijnse Rijk ging. Deze route was grotendeels bewegwijzerd met bordjes of anders waren er genoeg fietsbordjes die we konden volgen naar het volgende dorpje. Dat is in Duitsland goed geregeld. Bovendien veel fietspaden en lekker bakkertjes om te stoppen (en op te warmen, al lijkt dat al heel lang geleden dat we te maken hadden met de vrieskou nu het al een week bijna 30 graden is). En als je het echt niet meer weet is Duits ook nog wel een begrijpelijke taal waarin Zsolt zich prima kan redden en ik ook wel kan overleven. Bovendien zijn er voor als je moe bent genoeg plaatsen met een camping of anders wel een bed in een hotel of hostel.
Vanaf Regensburg zijn we overgestapt op de Donau route, die loopt tot aan de Zwarte Zee. Van het eerste gedeelte, Regensburg tot Passau hadden we niet eens een kaart, maar de route staat zo goed aangegeven dat dat ook helemaal niet nodig is. Gewoon de bordjes volgen. Eenmaal in Oosterijk aangekomen staan er nog altijd veel bordjes, dus is de route makkelijk te volgen. Alleen kunnen de Oosterijkers niet echt tellen. Je kan gerust 10 km lang bordjes tegen komen waarop staat dat het nog 30km is naar de volgende plaats... dan lijkt het niet echt op te schieten. Maar Passeu Wenen is wel een schitterend stuk. Wie ooit wil genieten van het landschap, het leuk vindt met pondjes over te varen, alleen op fietspaden wil fietsen met alle voorzieningen aanwezig, is dit stuk een aanrader. Al zou ik het niet in het hoogseizoen doen. Dan is het aantal fietsers en het grijs gehalte misschien wat hoog.
Vanaf Hongarije was het grotendeels gedaan met de bordjes. Ze staan tenminste niet op de plaatsen waar je ze nodig hebt. Gelukkig volg je nog altijd de rivier, heb je een kaart en spreekt Zsolt Hongaars. Dat voordeel is nu ook voorbij. In het begin van Kroatie spraken ze nog wel wat Hongaars, maar nu schrijven ze zelfs al in het cyrlisch, dus kloppen onze plaatsnamen niet eens meer. Niet dat ze Servie nog de moeite nemen plaatsnamen te gebruiken. Meestal staat er bij een dorp alleen een bord dat je de bebouwde kom binnen komt, alsof je dat zelf niet kan zien.
Maar behalve dat het allemaal wat lastiger wordt qua taal, worden de voorzieningen ook steeds minder. Vandaar dat je af en toe iets meer fietst dan je zou willen. We zouden misschien iets meer wild kunnen kamperen, maar ik geloof dat het hier niet is toegestaan, en ik moet zeggen dat de borden die waarschunwen voor mijnenvelden niet echt uitnodigen om ergens zomaar je tent op te slaan. Maar nog twee dagen en dan zitten we in Roemenie, en daar is wildkamperen in ieder geval geen probleem. En zullen we wel moeten.
Een voordeel wat we niet meer hebben als we goed en wel in Roemenie zitten is dat de route voor mij ook onbekend terrein gaat zijn. Tot nu toe heb ik het grootste deel als eens gefiets toen ik naar Isreael ben gefietst. Niet dat mijn herinneringen heel erg betrouwbaar zijn, maar toch. Soms weet ik op eens weer waar een bakkertje is, dat er ergens een fietspad komt of dat er een camping zit bij dat grote gebouw wat je niet zou verwachten. Andere keren komt de weg me echter niet eens vaag bekend voor. Vraag me toch af waar dit van hangt, waarom ik me stukken wel herinner en andere niet. Ik weet dat mijn herinneringen over Servie vrij negatief waren, vooral over Novi Sad; het was nog steeds een veel te drukke weg, maar het hielp vast dat we nu een strak blauwe lucht hadden en de dag ervoor iets verder waren gefietst omdat ik nog wist dat het vorige keer heel erg tegenviel (wist alleen niet meer waarom, maar dat kwam dus door de vele steile beklimmingen die er in het traject zaten... veel meer dan er op de kaart stonden).
Morgen onze laatste dag in Servie. Nog even genieten van de bordjes die ze hier nog hebben en dan begint voor mij een volgend deel van de reis. De eerste maand zit er op, al het bekende laten we achter, het is over met alle voorzieningen. Gelukkig zijn we nu wel warm gefietst en is de conditie een stuk beter dan een maand geleden.

Iris