Azerdbeidzjan

Het is alweer bijna 2 weken geleden dat we uit Tbilisi zijn vertrokken op weg naar Azerbeidzjan.  We vonden het beide best wel spannend, Azerdbeidzjan is toch weer een heel ander land. En hoe verder we naar het oosten gaan, hoe groter de corruptie schijnt te zijn, waarop Azerbeidzjan zeker geen uitzondering vormt. Dit blijkt onder andere uit de vele grote en dure auto's die in het land rondrijden, maar daarover later meer. Aangezien William weer richting Nederland was vertrokken om vier uur 's nachts waren we weer volledig op elkaar aangewezen. En dat is soms best zwaar. Vooral als we weinig geslapen hebben en in een drukke stad fietsen. Het ging dan ook al meteen mis, nog voordat we uit Tbilisi waren. In de chaos van het verkeer (en ze kunnen daar echt niet rijden, het is volgens mij niet voor niets dat bijna de helft van de auto's wel een bumper of ander onderdeel mist) raakten we beide zeer gefrustreerd en gingen het op elkaar afreageren. Wat natuurlijk niet echt opschiet. We hebben onderweg ergens afgesproken dat we pas verder gaan als we alles uitgesproken hebben. Dus ook nu zijn we gestopt en hebben alles uitgepraat, al is het soms moeilijk om echt te zeggen wat je voelt of te achterhalen waarom het nu mis gaat. Het is ook een beetje raar om daar te staan, en te wachten tot er wat gezegd gaat worden, maar voor ons werkt het wel, het voorkomt dat we beide blijven mokken en alles in ons hoofd gaan verergeren. Maar ja, je staat soms wel op rare punten, zoals in dit geval, op een druk kruispunt voor een oprit naar de autoweg...

Om de stad uit te komen moesten we die autoweg nemen. En autowegen zijn nergens leuk om te fietsen. Dus het was goed dat we elkaar in ieder geval weer leuk vonden :-)
We hadden besloten om rustig aan te doen en het binnen rijden van Azerbeidzjan nog even uit te stellen. Met als excuus dat we niet 's avonds laat de grens over willen gaan. Want dan ben je wel een erg makkelijk slachtoffer van toeristen uitbuitende locals.  Maar zelfs aan de extra bergpas (ca 1600m) die we moesten passeren, omdat we zo snel mogelijk van de autoweg af wilde, kwam een eind en we naderden de grens. Het laatste stuk naar de grens ontmoeten we voor het eerst ook wereldfietsers die daadwerkelijk aan het fietsen waren, twee uit Oostenrijk, een koppel uit Duitsland en een Belg waarmee we nuttige tips uitwisselde. Adrien, de Belg, hielp ons zelf aan een slaapplaats in Baku.
4 juni was het toch zo ver, we gingen de grens over. En dat ging verbazingwekkend eenvoudig. Fysiek bestaat een grens alleen op papier, maar in de praktijk vond ik deze lijn toch wel zichtbaar in het landschap. Dit komt gedeeltelijk door de inrichting. In AZ zijn er, vooral in het westen, enorme bossen. En eindeloze velden met hazelnoten- en walnotenbomen. Ook is alles afgeschermd met hekken, muren of wallen van takken of ander materiaal wat maar beschikbaar is. Dit in tegenstelling tot Georgie, waar je amper hekken ziet. Ook de mensen zijn heel anders: de grote neuzen zijn wat kleiner geworden en ze zijn nog iets hartelijker geworden.Een ander, voor ons leuk verschil is dat er in AZ overal kleine 'kafe' s zijn, waar je overigens alleen thee krijgt en geen koffie. Deze cafés zijn ideaal voor het kamperen; ze zijn ruim opgezet en als je het vraagt mag je altijd wel ergens je tent opzetten. Of je krijgt zelfs een ruimte aangeboden om te slapen. Het jammere was alleen dat toen we 's avonds naar bed wilde gaan in de ruimte die ons was aangeboden er zoveel kakkerlakken liepen dat we toch maar onze tent op hebben gezet. En dat met allebei een derde fles wodka op...  Want ook hier was de eigenaar zeer hartelijk en heeft ons uiteindelijk zelfs een maaltijd voor gezet en een fles wodka. Nadeel was dat we niet echt goed konden communiceren, mijn Russisch is verre van goed genoeg om een gesprek te voeren, en Engels spreken ze hier bijna niet. Wel werd me op een gegeven moment duidelijk dat hij meer van mij wilde... wat er voor zorgde dat ik 's ochtends heel vroeg weg wilde. Maar de eigenaar was er eerder, die liep al om 5 uur rond. Dus wij zaten ook al om half zes op de fiets. Later bleek dat het eigenlijk al half zeven was, maar we hadden even gemist dat we de klok weer een uur verder moesten zetten :) (Onze discussie over hoe laat we nu zijn opgestaan is nog niet beslecht: is het vijf uur omdat wij dachten dat het vijf uur was, of toch zes uur omdat het in werkelijkheid zo laat was?)

Het fietsen in Azerdbeidzjan was verder vergelijkbaar met de vorige landen. We hebben genoten van de mooie landschappen (die best spectucalair veranderen van bergen met bossen naar woestijn met zee). Wat ik alleen lastig vond is dat je weinig vrouwen ziet op straat. Dat geeft mij toch een raar gevoel. Ook in de cafes zie je vooral mannen. Ik vraag me dat altijd af of dat nu echt vrije keus is of niet...
Pas in Baku aangekomenn merk je pas goed dat het om een oliestaat gaat. Er lijken hier alleen maar dure en grote auto's rond te rijden. Dat heeft een voordeel, ze zijn iets voorzichtigere met hun auto's. Toen Zsolt weer eens voor mij iets te roekeloos door het verkeer heen denderde en ik een beetje hopeloos achterbleef heeft een automobilist mij door het verkeer heen geloodst. Maar wat betreft het roekeloos gedrag verliest Zsolt het toch van de mensen van de fietsclub (waar we bij in het kantoor mochten slapen, wat heel veel geld scheelt want de hotelprijzn zijn hier echt heel hoog). Op zondag zijn we met de 'green bikers' gaan picknicken en zij gingen als gekken door de stad, stopte al het verkeer en hadden de grootste lol. Ik vond het vooral een beetje eng, maar ook wel leuk. En een goede ervaring voor de dag daarna dat wij zonder begeleiding door de stad fietsen op weg naar de ambassade van Oezbekistan. Deze ligt boven  op de berg en wonder boven wonder kregen we ons visum al in een dag (oké, weer moesten wel eerst naar beneden fietsen om bij de bank te betalen en toen weer terug naar boven om het visum in ontvangst te nemen). Terwijl de 5 andere fietsers en backpackers die we voor de ambassade ontmoette allemaal een week moesten wachten. Jammer is alleen dat ons visum voor Kazachstan pas vanaf 15 juni geldig is. Dus we moeten toch nog even wachten. Morgen gaan we kijken of er een boot vertrekt richting Aqtau. De boten hebben hier namelijk geen dienstregeling, maar gaan wanneer er genoeg lading is. Dus we kunnen hier nog best een week  moeten wachten. Maar met een beetje geluk moet het wel lukken snel een boot te vinden. Tot nu toe laat het geluk ons in ieder geval niet in de steek :)
Al met al een best heftige week in Azerdbeidzjan voor mij. Ik merk dat deze manier van reizen toch best zwaar is. Commuiniceren wordt steeds lastig (soms zelfs ook met elkaar, maar daar komen we nog wel uit) en de onzekerheid dat je zelden weet wat de dag van morgen gaat brengen is ook best lastig. Vandaag dat we nu ons kantoor hotel toch maar in hebben gewisseld voor een (te duur) hotel. Maar nu hebben we in ieder geval wel de rust en hoef ik niet bang te zijn dat er elk moment iemand binnen komt. Dat slaapt toch minder rustig. En een beetje privacy is best wel leuk.

Iris