Woestijntocht

28 juni 22:05h en nog steeds 27 graden in Khiva, Oezbek.

Maar goed, ons Kaspische Zee overtocht ging bijna vlekkeloos. We zouden eerst in de avond vertrekken, toen werd het middennacht en uiteindelijk werd het de volgende middag om 12 uur. Om niet meer geld uit te geven dan nodig, en ook een beetje omdat we bang waren dat de boot toch zou vertrekken, de communicatie was niet geheel vlekkeloos, hebben we onze tent in de haven tussen twee mede reizigende auto's opgezet. 

De volgende dag rond 12 uur kwamen we aan in Aqtau, Kazachstan. Pas 10 uur 's avonds mochten we aanmeren. Voordat alles was afgehandeld bleek het al middennacht te zijn. Hotel opgezocht en gaan slapen. Na een dag rond gekeken te hebben hebben we onze fietsen weer gepakt. Volgens de nieuwere kaart van een medereiziger bleek er een kortere weg naar de volgende stad, Shetpe, te zijn en volgens onze kaart liep de weg dood. Toch maar de shortcut genomen. Uiteindelijk blijken we in de woestijn uit te komen. Asfalt werd steeds slechter en daarna alleen nog maar soort van asfalt en zand.60 km voor Shetpe bij een Moeselman(??), een soort priester en zijn familie overnacht. De volgende dag liep de temperatuur zo hoog op, 44 C dat we in Shetpe zijn gestopt om bij te komen. De volgende 400 km hadden we slecht tot zeer slechte wegdek met af en toe nieuw gelegd asfalt waar nog niemand op mocht rijden, waar wij doodleuk op fietsten. Bij wegwerkzaamheden werden we vriendelijk verwelkomt of toegezwaaid, maar niemand die er iets van zei. Gelukkig geen regels voor fietsers :-) Zo ook geen regels dat we onze woestijn tocht merendeels aan de linker kant hadden gereden vanwege de stofwolken van (vracht)auto's. De wind kwam vanuit het noorden, vrij hard, en blies alles naar de rechter kant van de weghelft.

We werden met name door vele truckers vriendelijk verwelkomt. Zelfs een keer zo vriendelijk dat er 4 truckers midden op de weg 'geparkeerd' stonden om ons een bak thee te geven om gezellig een praatje te maken. En de alcohol werd ook niet gespaard.

En toch, als je op dit soort eindeloze, onverharde en hobbelige wegen fietst, vraag ik mezelf wel eens af wat er nog zo leuk aan is? Het was dan soms best moeilijk om niet in te gaan op de vriendelijkheid van de truckers die ons een lift wilden geven naar de volgende 'grote' stad, Beyneu. Eenmaal in Beyneu hebben we de pro's en contra's bekeken voor de volgende 400 km die we door de woestijn moesten fietsen, naar en door Oezbekistan. Uiteindelijk besloten om de trein te nemen, zodat we ook van het cultuur in Oezbek kunnen genieten ipv er doorheen te razen zonder iets gezien te hebben.
Treinreis was ook een ervaring apart. Een tocht van een kleine 400km in 10 uur met de Oezbeekse grens ertussen, waar we ervoor een uur en erna bijna 2 uur hebben stil gestaan.Ondertussen liep de trein vol met handelaren die van alles probeerden te verkopen. Van speelgoed tot sieraden, eten en zelfs wisselen van geld. Geen probleem. Zwarte markt floreert, en de koerzen liggen vele malen hoger dan bij de bank. Bij nader informatie blijkt dat de inwoners via de legale weg niet aan dollars of euros kunnen komen.
Na weer door de droogte gefietst te hebben gingen we eindelijk richting het zuiden (Khiva) waar we de rivier Amu Darya hebben gevolgd. Alles werd groener en de uitzicht ook mooier. Veel landbouw, mn katoen, maar ook eigen moestuinen.De mensen nog steeds even vriendelijk en nieuwsgierig en nog steeds veel uitnodigingen voor thee en/of eten moeten afslaan om toch ook wat km's te maken.
Na Khiva door de woestijn naar Buxoro (Buchara), een kleine 450 km, en tot dusver ook onze hoogst gemeten temperatuur tijdens het fietsen, 49 GRADEN CELSIUS. Heeeeeeeel erg heet en niet goed als je slecht water hebt gedronken. Iris was onze eerste slachtoffer. In Gazli, 100 km voor Buchara deed het slechte drinkwater zijn werking. Misselijkheid, buikpijn en later zelfs braken. Tegen de avond overkwam het mij en de 2 andere fietsers, Minwa (Amerika) en Stephan (Duitsland) die wij de dag ervoor hadden ontmoet, besloten om door te gaan. De nacht was geen pretje, buikloop en spierkrampen. Nadeel als de toilet 200 meter verder staat!!!!!!!! :-(((
De volgende dag alle 2 belabberd, besloten om de bus naar Buchara te nemen. Met veel pijn en moeite in een hotelletje terecht gekomen met eigen badkamer en maar weer gaan liggen, gelukkig met de airco aan zodat je kan afkoelen. Het is dan inmiddels 2 juni en nog steeds dik over de 40 graden. De eigenaresse van het hotel heeft meteen een paar potten mintthee voor ons gemaakt (wat een schat) en dat hielp enorm.
's Avonds kwamen Minwa en Stephan ook aan, waarbij Minwa al tijdens de laatste uren van de reis ziek werd. Een dag later was Stephan aan de beurt.
Gisteren toch nog wat van de stad kunnen zien en mooie gebouwen bezichtigd, maar na 2-3 uur was ik weer uitgeteld. Terug in onze koele kamer en weer uitrusten.

We zijn nu bijna 100 dagen onderweg en toch al aardig wat gezien en meegemaakt. Het is voor mij heel erg moeilijk om in woorden te omschrijven wat er in mij omgaat. Er wordt regelmatig een spiegel voor mn neus gehouden, wat ik niet altijd in dank afneem, maar wel nodig heb om te kunnen groeien. Discussies en onenigheden vermijd ik het liefst, maar daar kom ik ook niet verder mee. Je gaat jezelf afvragen hoe flexibel je naar jezelf en naar een ander bent. Ik beschouw mijn reis dan ook niet alleen als een reis om door leuke, interessante en warme landen te fietsen, maar ook een reis naar mijn innerlijke wereld die af en toe overhoop ligt, en nog niet in balans is. Ik heb nog veel te leren en nog vele wegen om te bewandelen, in mijn geval fietsen :-)))
Misschien zeg en schrijf ik dit veel te weinig, maar mijn grootste dank en liefde gaat uit naar Iris voor haar engelengeduld (meeste geval) en de spiegel die ik voorgeschoteld krijg (ondanks dat ik nog tegensputter).
Hou van je, schat!!!!

LAAT JE LEVEN NIET LEIDEN, JE BENT HET LEVEN ZELF.

Zsolt